تاثیر دلبستگی والد-کودک بر کیفیت رابطه زوجین: رویکردی از منظر روان شناسی خانواده

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر دلبستگی والد-کودک بر کیفیت رابطه زوجین از منظر روان شناسی خانواده انجام شد. با توجه به اهمیت روابط اولیه والد-کودک در شکل گیری الگوهای رفتاری، هیجانی و شناختی افراد در روابط صمیمانه دوران بزرگسالی، این تحقیق تلاش کرد تا ابعاد مختلف این تاثیر را شناسایی و تحلیل کند. روش تحقیق به صورت کیفی و مبتنی بر تحلیل محتوای مصاحبه های نیمه ساختاریافته با مشارکت کنندگانی انجام شد که تجربه های گوناگونی از روابط دلبسته یا ناایمن با والدین خود در دوران کودکی داشتند. داده ها از طریق مصاحبه عمیق با ۱۲ نفر از افراد متاهل با تنوع جنسیتی و سنی گردآوری شد و با استفاده از روش تحلیل محتوای قراردادی مورد بررسی قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که سبک دلبستگی ایمن والد-کودک به تقویت مولفه هایی چون اعتماد، صمیمیت، همدلی و حل تعارض در رابطه زوجی می انجامد، در حالی که سبک های ناایمن به بروز مشکلاتی نظیر وابستگی افراطی، اجتناب از صمیمیت، اضطراب جدایی و تعارضات مزمن منجر می شوند. همچنین یافته ها حاکی از بازتولید الگوهای دلبستگی در نقش والدینی نسل جدید بود که در صورت عدم آگاهی و مداخله درمانی، می تواند به چرخه های ناسالم در خانواده منجر شود. در نتیجه گیری، پژوهش حاضر بر اهمیت آموزش والدگری، ارتقای سواد هیجانی و مداخلات روان شناختی برای ارتقای سلامت خانواده تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

دلبستگی والد-کودک ، کیفیت رابطه زوجین ، روان شناسی خانواده ، تحلیل محتوای کیفی