بررسی رابطه میان سبک های فرزندپروری و کیفیت یادگیری دانش آموزان با تکیه بر دیدگاه های روان شناسی تربیتی

سبک های فرزندپروری به عنوان یکی از عوامل اصلی در شکل گیری ویژگی های روان شناختی کودکان شناخته شده اند و تاثیرات آن ها در بسیاری از ابعاد زندگی فردی و اجتماعی کودک مشهود است. سبک های فرزندپروری شامل سبک های مقتدرانه، سلطه جویانه، بی تفاوت و سهل گیرانه می باشند که هر کدام ویژگی ها و تاثیرات خاص خود را بر رشد شخصیت و عملکرد تحصیلی کودک دارند. سبک های فرزندپروری مقتدرانه، که بر پایه حمایت عاطفی و در عین حال تعیین انتظارات واقع بینانه از کودک استوار است، بیشترین تاثیر مثبت را بر رشد اعتماد به نفس و خودکارآمدی کودکان دارد. این کودکان با دریافت حمایت های عاطفی مناسب و نظارت دقیق والدین، قادر به ساختن هویت مستقل و اعتماد به نفس قوی در مواجهه با چالش های مختلف زندگی می شوند. در مقابل، سبک های سلطه جویانه و بی تفاوت می توانند به کاهش اعتماد به نفس و ایجاد احساس ناکامی در کودک منجر شوند. در این سبک ها، کودک یا تحت فشار برای برآوردن انتظارات بی منطق والدین قرار می گیرد یا از حمایت های عاطفی لازم بی بهره می ماند که موجب کاهش احساس خودباوری و اعتماد به نفس در او می شود. همچنین، در سبک های سهل گیرانه، کودکان با فقدان هدایت و نظارت صحیح، نمی توانند مهارت های خودکنترلی را به درستی یاد بگیرند و به نوعی از اعتماد به نفس خود محروم می شوند. استفاده از سبک های فرزندپروری مقتدرانه در کنار ایجاد محیط های حمایتی و منظم برای کودک، می تواند به بهبود کیفیت یادگیری و رشد اجتماعی و عاطفی دانش آموزان منجر شود. بنابراین، توجه به این سبک های تربیتی و آموزش والدین در انتخاب روش های مناسب برای پرورش کودکان، یکی از عوامل مهم در رشد و شکوفایی استعدادهای آن ها در دنیای آموزشی و اجتماعی است. والدین و مربیان می توانند با استفاده از شیوه های تربیتی صحیح، ضمن تقویت اعتماد به نفس دانش آموزان، آن ها را برای مقابله با چالش های تحصیلی و اجتماعی آماده کنند و از این طریق عملکرد تحصیلی و اجتماعی بهتری را برای آن ها رقم بزنند.

کلیدواژه ها:

سبک فرزندپروری ، کیفیت ، یادگیری ، دانش آموزان ، روان شناسی تربیتی