ارزیابی نقش محیط تربیتی حمایت گر در کاهش اضطراب یادگیری و افزایش خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان

اضطراب یادگیری یکی از مشکلات شایع و مهم در نظام آموزشی است که می تواند تاثیرات منفی زیادی بر عملکرد تحصیلی و رشد روانی دانش آموزان داشته باشد. این اضطراب ممکن است به عنوان مانعی در برابر تلاش های تحصیلی و شکوفایی استعدادهای دانش آموزان عمل کند. از طرف دیگر، خودکارآمدی تحصیلی به عنوان یک عامل کلیدی در افزایش انگیزه، تلاش و عملکرد تحصیلی، به شدت تحت تاثیر محیط تربیتی و حمایتی قرار دارد. هدف اصلی این تحقیق، شناسایی ابعاد مختلف محیط تربیتی که می تواند به کاهش اضطراب یادگیری و تقویت خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان کمک کند، بوده است. ایجاد یک محیط تربیتی که در آن دانش آموزان احساس امنیت، حمایت و اعتماد به نفس داشته باشند، می تواند اضطراب یادگیری را کاهش دهد و خودکارآمدی تحصیلی آنان را افزایش دهد. علاوه بر این، شناسایی و پاسخگویی به نیازهای روانی، اجتماعی و تحصیلی دانش آموزان، از دیگر مولفه های حیاتی در کاهش اضطراب و تقویت خودکارآمدی است. به ویژه، مشاوران و مربیان می توانند با استفاده از برنامه های آموزشی ویژه، مهارت های مقابله با استرس و اضطراب را در دانش آموزان تقویت کنند و از این طریق به بهبود سلامت روانی آن ها کمک نمایند. مدارس باید به طراحی و اجرای برنامه های آموزشی و حمایتی مبتنی بر ایجاد فضایی تربیتی حمایت گر توجه کنند تا دانش آموزان بتوانند از اضطراب های تحصیلی رهایی یابند و به طور موثرتر به اهداف تحصیلی خود دست یابند. ایجاد چنین فضایی نیازمند همکاری موثر تمامی اعضای جامعه مدرسه از جمله معلمان، مشاوران و والدین است. همچنین، توجه به ویژگی های فردی و نیازهای خاص هر دانش آموز در طراحی این برنامه ها، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

کلیدواژه ها:

محیط تربیتی ، حمایت گر ، اضطراب ، یادگیری ، خودکارآمدی ، تحصیلی ، دانش آموزان