بررسی اثربخشی برنامه های مداخله ای مبتنی بر یادگیری خودگردان در مدارس

در سالیان اخیر، توجه به رویکردهای نوین آموزشی که دانش آموزان را در فرآیند یادگیری فعال تر و مسئولیت پذیرتر می سازند، افزایش یافته است. یکی از این رویکردها، یادگیری خودگردان است که بر توانمندسازی دانش آموزان برای برنامه ریزی، نظارت و ارزیابی یادگیری خود تاکید دارد. این مقاله مروری به بررسی اثربخشی برنامه های مداخله ای مبتنی بر یادگیری خودگردان در مدارس می پردازد و به تحلیل ابعاد مختلف این رویکرد در بهبود عملکرد تحصیلی، افزایش انگیزه، و تقویت مهارت های فراشناختی دانش آموزان می پردازد. یافته های پژوهش های متعددی نشان می دهد که یادگیری خودگردان می تواند به کاهش وابستگی دانش آموزان به معلم و افزایش استقلال آن ها در یادگیری کمک کند. همچنین، این رویکرد به تقویت حس مسئولیت پذیری و خودکارآمدی در دانش آموزان منجر می شود که از عوامل کلیدی در موفقیت تحصیلی و زندگی است. برنامه های مداخله ای مبتنی بر یادگیری خودگردان می توانند شامل آموزش راهبردهای فراشناختی، مدیریت زمان، و تعیین اهداف یادگیری باشند. اجرای موثر این برنامه ها نیازمند توجه به تفاوت های فردی دانش آموزان و فراهم آوردن حمایت های لازم از سوی معلمان و والدین است. این مقاله با بررسی جامع ادبیات موجود، به ارائه تصویری روشن از مزایا، چالش ها و راهکارهای اجرایی یادگیری خودگردان در محیط های آموزشی می پردازد و نقش آن را در تربیت دانش آموزانی مستقل، متفکر و مسئولیت پذیر تبیین می کند. در نهایت، این مرور نشان می دهد که یادگیری خودگردان نه تنها یک ابزار آموزشی، بلکه یک فلسفه تربیتی است که می تواند آینده یادگیری را متحول سازد و دانش آموزان را برای مواجهه با چالش های دنیای پیچیده امروزی آماده کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودگردان ، برنامه های مداخله ای ، مدارس ، اثربخشی ، پیشرفت تحصیلی