رابطه مدیریت برنامه درسی با رشد شناختی دانش آموزان با واسطه تنوع سبک های یادگیری

هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه میان مدیریت برنامه درسی و رشد شناختی دانش آموزان با در نظر گرفتن نقش میانجی گر تنوع سبک های یادگیری بود. این پژوهش با رویکرد مروری و تحلیلی، به بررسی یافته های نظری و تجربی مرتبط با سه مولفه اصلی یعنی مدیریت برنامه درسی، سبک های یادگیری و رشد شناختی پرداخت. روش تحقیق مبتنی بر تحلیل اسنادی و مطالعات پیشین بوده و با گردآوری اطلاعات از منابع علمی معتبر داخلی، به تحلیل مفهومی و مقایسه ای موضوع پرداخته شد. یافته های پژوهش نشان داد که مدیریت برنامه درسی زمانی می تواند در ارتقای رشد شناختی دانش آموزان موثر باشد که با درک صحیح از تفاوت های فردی و سبک های یادگیری، ساختاری انعطاف پذیر، فناورمحور و تعاملی طراحی شود. همچنین مشخص شد که سبک های یادگیری نقش میانجی موثری میان مدیریت برنامه درسی و رشد شناختی ایفا می کنند و معلمان در صورت آگاهی و استفاده از این سبک ها، قادر خواهند بود یادگیری عمیق تری را برای دانش آموزان فراهم آورند. نتیجه گیری کلی این است که رویکرد تلفیقی و شناخت محور در مدیریت برنامه درسی، در کنار بهره گیری از فناوری های نوین آموزشی و مهارت های حرفه ای معلمان، می تواند بستر مناسبی برای رشد شناختی پایدار دانش آموزان فراهم آورد. این تحقیق همچنین پیشنهادهایی کاربردی برای ارتقای عملکرد مدیران و معلمان در طراحی و اجرای برنامه درسی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

مدیریت برنامه درسی ، رشد شناختی ، سبک های یادگیری ، فناوری آموزشی