تحلیل مدل های آموزش غیرحضوری در موسسات آموزش عالی

گسترش فناوری های نوین ارتباطی و تحولات جهانی در نظام های آموزشی، به ویژه در پی شیوع بیماری کووید-۱۹، باعث افزایش توجه به آموزش غیرحضوری در موسسات آموزش عالی شده است. آموزش غیرحضوری، به عنوان یکی از رویکردهای موثر و انعطاف پذیر در نظام آموزش عالی، فرصت هایی برای یادگیری مستمر، گسترش دسترسی، و بهینه سازی منابع آموزشی فراهم می آورد. این مقاله با هدف تحلیل و ارزیابی مدل های رایج آموزش غیرحضوری در دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی، به بررسی مزایا، چالش ها و کارآمدی این الگوها در بافت آموزشی ایران و جهان می پردازد.در این مطالعه، مدل های مختلف آموزش غیرحضوری شامل آموزش مجازی (Virtual Learning)، آموزش ترکیبی (Blended Learning)، آموزش مبتنی بر پلتفرم های آنلاین، و مدل های یادگیری خودگردان مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که هر یک از این مدل ها بسته به اهداف آموزشی، محتوای درسی، ویژگی های دانشجویان و زیرساخت های فناورانه، دارای نقاط قوت و ضعف خاص خود هستند.مزایایی چون دسترسی آسان، صرفه جویی در زمان و هزینه، امکان یادگیری در هر زمان و مکان، و گسترش منابع یادگیری، از جمله عواملی هستند که آموزش غیرحضوری را محبوب ساخته اند. در عین حال، چالش هایی مانند ضعف در تعامل انسانی، افت کیفیت آموزش در برخی دوره ها، نیاز به خودانگیختگی بیشتر از سوی دانشجویان، و لزوم وجود زیرساخت های پایدار فناوری، از جمله موانعی هستند که بر کارآمدی این مدل ها تاثیرگذارند.در پایان، مقاله با ارائه ی راهکارهایی مانند به کارگیری طراحی آموزشی هدفمند، توانمندسازی اساتید و دانشجویان، سرمایه گذاری در فناوری و ایجاد نظام ارزیابی موثر، بر لزوم بازنگری ساختارهای آموزشی برای ارتقای کیفیت آموزش غیرحضوری تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

آموزش غیرحضوری ، آموزش الکترونیکی ، موسسات آموزش عالی ، مدل های آموزشی ، فناوری اطلاعات