نقش مربیگری در توسعه مهارت های دانش آموزان

نقش مربیگری در فرآیند یادگیری و توسعه مهارت های فردی و اجتماعی دانش آموزان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مقاله با هدف بررسی تاثیر مربیگری آموزشی بر ارتقای توانمندی های دانش آموزان، به تحلیل روش ها، رویکردها و نتایج حاصل از به کارگیری مربیگری در محیط های آموزشی می پردازد. مربیگری به عنوان رویکردی تعاملی و انسانی، به معلمان و مربیان این امکان را می دهد تا با استفاده از مهارت های ارتباطی، گوش دادن فعال، بازخورد سازنده و هدایت هدفمند، زمینه های رشد فردی، خودآگاهی، مسئولیت پذیری و انگیزش درونی دانش آموزان را فراهم آورند.در این مقاله، با استناد به پژوهش های معتبر علمی، نشان داده می شود که مربیگری نه تنها باعث افزایش اعتمادبه نفس و خودکارآمدی دانش آموزان می شود، بلکه زمینه ساز بهبود عملکرد تحصیلی، ارتقاء مهارت های ارتباطی، حل مسئله و تصمیم گیری نیز هست. همچنین، نقش مربی به عنوان یک تسهیل گر در فرآیند یادگیری، منجر به ایجاد رابطه ای مثبت و حمایت گرانه بین معلم و دانش آموز می شود که خود تاثیر مستقیمی بر فضای روانی کلاس و مشارکت فعال دانش آموزان دارد.نتایج حاصل از بررسی ها حاکی از آن است که به کارگیری اصول مربیگری در آموزش، می تواند به عنوان راهبردی اثربخش در بهبود کیفیت یادگیری و آماده سازی دانش آموزان برای مواجهه با چالش های آینده به کار رود. در پایان، پیشنهادهایی برای ارتقای نظام آموزشی از طریق تلفیق اصول مربیگری در برنامه های درسی و دوره های توانمندسازی معلمان ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

مربیگری ، مهارت های دانش آموزان ، یادگیری تعاملی ، خودکارآمدی ، انگیزش درونی ، نقش معلم ، آموزش اثربخش