تحلیل نقش حفاظتی امید و معنا در زندگی در کاهش علائم افسردگی: با میانجی گری تاب آوری و تعدیل گری پیوند اجتماعی

این پژوهش به تحلیل مدل مفهومی تاثیر امید و معنای زندگی بر کاهش علائم افسردگی، با نقش میانجی تاب آوری و تعدیل کننده پیوند اجتماعی در دانشجویان می پردازد. هدف این مطالعه شناسایی روابط پیچیده بین این متغیرها و طراحی چارچوبی جامع برای مداخلات روان شناختی مثبت به منظور کاهش افسردگی است. داده ها از طریق پرسش نامه های استاندارد و به کمک مدل یابی معادلات ساختاری و تحلیل عاملی تاییدی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که امید و معنای زندگی به طور مستقیم و غیرمستقیم، از طریق تاب آوری، تاثیر قابل توجهی بر کاهش افسردگی دارند. همچنین، پیوند اجتماعی به عنوان یک متغیر تعدیل گر، نقش موثری در تقویت اثرات محافظتی معنای زندگی بر افسردگی ایفا می کند. این یافته ها بر اهمیت توجه هم زمان به منابع درونی (مانند امید و تاب آوری) و منابع بیرونی (مانند حمایت اجتماعی) در بهبود سلامت روان تاکید دارند. مدل مفهومی ارائه شده، ضمن پشتیبانی از رویکردهای روان شناسی مثبت، به ویژه در جمعیت های آسیب پذیر مانند دانشجویان، می تواند مبنای طراحی مداخلات پیشگیرانه و درمانی برای کاهش افسردگی باشد. پژوهش های آینده باید به بررسی نقش متغیرهای دیگر مانند سبک های مقابله ای و خوش بینی در این فرآیند پرداخته و اثربخشی مداخلات مبتنی بر این مدل ها را در گروه های مختلف جمعیتی مورد ارزیابی قرار دهند.

کلیدواژه ها:

امید ، معنای زندگی ، تاب آوری ، افسردگی ، پیوند اجتماعی