ترویج خودمراقبتی و سلامت روان در میان دانش آموزان و معلمان

در سال های اخیر، افزایش فشارهای روانی، استرس های شغلی و تحصیلی و پیچیدگی های زندگی روزمره، اهمیت پرداختن به این موضوع را دوچندان کرده است. این مقاله با هدف بررسی نقش خودمراقبتی در ارتقای سلامت روان در محیط های آموزشی، به تحلیل این مفهوم می پردازد. مبانی نظری خودمراقبتی و سلامت روان، عوامل موثر بر آن در محیط های آموزشی و راهکارهای ارتقای این مفاهیم در میان دانش آموزان و معلمان از موضوعات محوری این مطالعه است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که خودمراقبتی می تواند به کاهش استرس، افزایش تاب آوری روانی، بهبود عملکرد تحصیلی و شغلی و تقویت روابط اجتماعی در محیط آموزشی منجر شود.

کلیدواژه ها:

سلامت روان ، خودمراقبتی ، آموزش و پرورش ، تاب آوری روانی