نقش بازی های دیجیتال تعاملی در افزایش مشارکت دانش آموزان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم در فعالیت های مهارتی و حرکتی

اختلالات طیف اوتیسم (ASD) با چالش هایی در مهارت های حرکتی، تعامل اجتماعی و انگیزه برای مشارکت در فعالیت های آموزشی همراه است. پژوهش حاضر به بررسی نقش بازی های دیجیتال تعاملی در افزایش مشارکت دانش آموزان مبتلا به اوتیسم در فعالیت های مهارتی و حرکتی می پردازد. این بازی ها با ارائه محیط های جذاب، بازخورد فوری و محرک های چندحسی، می توانند انگیزه، تمرکز و اعتماد به نفس این کودکان را تقویت کنند. هدف این مطالعه شناسایی زمینه هایی است که بازی های دیجیتال می توانند به عنوان ابزاری مداخله ای موثر عمل کنند، از جمله بهبود مهارت های حرکتی ظریف و درشت، هماهنگی حرکتی-چشمی و تعامل اجتماعی. مطالعه با مرور ادبیات پژوهشی و تحلیل منابع مرتبط نشان داد که بازی های دیجیتال تعاملی از طریق تمرین تکرارشونده بدون خستگی ذهنی و موفقیت های مرحله ای، مشارکت کودکان اوتیستیک را بهبود می بخشند. همچنین، بازی های گروهی و مشارکتی می توانند مهارت های اجتماعی را تقویت کنند. نتایج حاکی از آن است که طراحی بازی های تطبیقی متناسب با نیازهای فردی این کودکان، اثربخشی مداخلات را افزایش می دهد. با این حال، ضرورت دارد که این بازی ها با نظارت دقیق و در ترکیب با سایر روش های توانبخشی استفاده شوند تا از وابستگی بیش از حد جلوگیری شود. این پژوهش پیشنهاد می کند که مطالعات آینده بر اثرات بلندمدت این بازی ها و کاربرد آن ها در گروه های سنی مختلف تمرکز کنند. بازی های دیجیتال تعاملی می توانند به عنوان بخشی از رویکردهای یکپارچه آموزشی و توانبخشی، کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی دانش آموزان اوتیستیک را بهبود بخشند. این یافته ها بر اهمیت استفاده از فناوری های نوین در آموزش کودکان با نیازهای ویژه تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

بازی های دیجیتال تعاملی ، اختلالات طیف اوتیسم ، مهارت های حرکتی ، مشارکت ، تعامل اجتماعی.