تحلیل روش های ارزیابی نوین در آموزش و پرورش و تاثیر آن بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

تحولات گسترده در نظام های آموزشی قرن بیست و یکم، ضرورت بازنگری در شیوه های ارزشیابی دانش آموزان را بیش از پیش نمایان ساخته است. این مقاله با هدف تحلیل رویکردهای نوین ارزشیابی و تاثیر آن ها بر بهبود پیشرفت تحصیلی، به واکاوی علمی و مفهومی این حوزه پرداخته است. روش پژوهش حاضر، توصیفی-تحلیلی بوده و بر پایه مطالعات کتابخانه ای و تحلیل محتوای منابع معتبر انجام گرفته است. در این بررسی، روش هایی چون ارزشیابی تکوینی، عملکردمحور، پورتفولیو، خودارزیابی، آزمون های دیجیتال و بازخورد تعاملی، از منظر کارآمدی و اثربخشی تحلیل شده اند. یافته ها نشان می دهند که استفاده از شیوه های نوین ارزشیابی، نه تنها به درک عمیق تر مفاهیم و یادگیری معنادار منجر می شود، بلکه موجب رشد انگیزش درونی، خودتنظیمی تحصیلی، مسئولیت پذیری یادگیرنده و کاهش اضطراب امتحان می گردد. همچنین، ترکیب روش های سنتی و نوین، به عنوان رویکردی متوازن، می تواند مسیر تحول در نظام های ارزشیابی را هموار سازد. در پایان، راهکارهایی عملی برای ارتقاء کیفیت ارزشیابی و توانمندسازی معلمان در پیاده سازی این رویکردها پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی نوین ، پیشرفت تحصیلی ، آموزش و پرورش ، یادگیری عمیق ، خودتنظیمی ، بازخورد موثر