بررسی عوامل موثر در عمل آوری داخلی بتن فوق توانمند(مقاله مروری)

بتن فوق توانمند (UHPC) به دلیل استفاده از مقدار زیاد سیمان و نسبت آب به سیمان پایین(تقریبا ۰.۲)، جمع شدگی خودزای نسبتا بالایی در سنین ابتدایی نشان می دهد. جمع شدگی خودزای زیاد می تواند منجر به ترک خوردگی و در نهایت کاهش مقاومت و دوام بتن شود. چندین روش برای کاهش جمع شدگی خودزا وجود دارد. این روش ها عبارتند از: (۱) مواد کاهنده جمع شدگی خودزا (۲) جایگزینی سیمان یا میکروسیلیس با مواد پوزولانی (۳) کنترل واکنش هیدراتاسیون (۴) استفاده از مواد منبسط کننده (۵) افزودن الیاف (۶) تامین مجدد آب از طریق عمل آوری داخلی. این مقاله به بررسی این تکنیک های کاهش دهنده جمع شدگی خودزا از منظر عوامل موثر در روش عمل آوری داخلی می پردازد. در نهایت، مزایا و معایب این تکنیک ها با هم مقایسه شده اند. این بررسی نشان می دهد که عمل آوری داخلی ساده ترین و موثرترین رویکرد برای کاهش جمع شدگی خودزا درUHPC می باشد. ترکیب دو یا چند تکنیک می تواند به طور همزمان عملکرد بهتری از خود نشان دهد و در نتیجه اثربخشی عمل آوری داخلی را به حداکثر برساند. مواد عمل آوری داخلی متداول شامل پلیمرهای فوق جاذب (SAP) و مواد متخلخل و الیاف سلولزی می باشد. مواد متخلخل به سنگدانه سبک (LWA) و پودرهای بسیار ریز متخلخل تقسیم می شوند. افزودن مواد عمل آوری داخلی باعث آزاد شدن آب عمل آوری داخلی، به تاخیر انداختن کاهش RH داخلی و کاهش جمع شدگی خودزا می شود، اما جمع شدگی شیمیایی را افزایش می دهد. افزودن مواد عمل آوری داخلی با آب اضافی، جمع شدگی ناشی از خشک شدن را افزایش می دهد. با این حال، این در این مقاله مروری بیشتر بر نوع خاصی از جمع شدگی (جمع شدگی خودزا) تاکید می گردد.

کلیدواژه ها:

بتن فوق توانمند ، عمل آوری داخلی ، جمع شدگی خودزا ، پلیمر فوق جاذب ، سنگدانه متخلخل ، الیاف سلولزی