ارزیابی شاخص های مسکن پایدار در شهر اصفهان

با رشد سریع شهرنشینی و افزایش نیاز به مسکن، مسئله پایداری مسکن به یکی از چالش های اساسی در برنامه ریزی شهری تبدیل شده است. مسکن پایدار نه تنها باید از نظر اقتصادی و کالبدی قابل قبول باشد، بلکه باید ابعاد اجتماعی، زیست محیطی و دسترس پذیری را نیز در برگیرد تا بتواند کیفیت زندگی ساکنان را بهبود بخشد. در این راستا، پژوهش حاضر به بررسی مولفه های موثر بر مسکن پایدار در شهر اصفهان پرداخته است. این تحقیق از نوع کاربردی و روش آن توصیفی-تحلیلی است. برای تجزیه وتحلیل داده ها از از آزمون های آماری و مدل رگرسیون گام به گام استفاده شد تا میزان تاثیر هر مولفه بر پایداری مسکن مشخص شود. نتایج تحقیق نشان می دهد که مولفه اقتصادی (با ضریب همبستگی ۰.۷۲ و مقدار آماره t برابر با ۱۲.۵۶) بیشترین تاثیر را بر پایداری مسکن در اصفهان دارد. پس از آن، مولفه کالبدی (۰.۵۸) در رتبه دوم قرار دارد. مولفه های دسترس پذیری (۰.۴۸)، زیست محیطی (۰.۳۹) و اجتماعی (۰.۳۲) نیز به ترتیب تاثیر کمتری داشته اند. این یافته ها بیانگر اهمیت عوامل اقتصادی و کالبدی در تامین مسکن پایدار برای شهروندان اصفهانی است. بر این اساس، پیشنهاد می شود سیاست گذاران شهری بر بهبود وضعیت اقتصادی خانوارها، افزایش کیفیت ساخت وساز، توسعه زیرساخت های شهری و بهبود شرایط زیست محیطی تمرکز بیشتری داشته باشند تا روند دستیابی به مسکن پایدار تسهیل شود.

کلیدواژه ها:

مسکن پایدار ، مولفه اقتصادی ، مولفه کالبدی ، مولفه اجتماعی ، اصفهان.