بررسی ارتباط معماری بومی و معماری سازگار با محیط زیست

اگرچه بشر امروزی در بسیاری از زمینه ها به پیشرفت های چشمگیری دست یافته، اما با غفلت از عوامل زیست محیطی و بی اعتنایی به ساختارهای کهن و محلی، آسیب های جبران ناپذیری به طبیعت وارد کرده است. معماری بومی همواره در طول تاریخ مورد توجه معماران بوده و این رویکرد در عصر حاضر نیز باید مورد اقبال قرار گیرد. مصالح سنتی و محلی بسیاری از ویژگی های مصالح دوستدار محیط زیست را دارا می باشند. ارتباط میان معماری پایدار و معماری سنتی اگرچه بدیهی به نظر می رسد، اما نبود چارچوبی ساختارمند در این زمینه، کاربست معماری بومی را در ایجاد پایداری در معماری معاصر با دشواری مواجه ساخته است. تلاش متخصصان حوزه ساختمان در ابداع و به کارگیری مصالح ساختمانی و شیوه های طراحی، تولید و اجرا با رویکرد حفظ محیط زیست در قالب توسعه پایدار و معماری سبز در جریان است. ساختمان های پایدار علاوه بر تامین نیازهای انسانی، در حقیقت نظام هایی هستند که توسعه پایدار را در سطح جامعه بر مبنای سلامت انسان، کارایی و رفاه اجتماعی محقق می سازند. هدف این تحقیق شناسایی راهکارهایی برای احیای ارتباط معماری سنتی و پایدار است که در دوران معاصر مورد غفلت قرار گرفته و جامعه را با چالش های جدی مواجه ساخته است.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، معماری بومی ، هنر معماری ، طرح و اجرا ، هویت مکانی