مقایسه اثربخشی دو رویکرد مهارت آموزی اجتماعی و رفتاردرمانی شناختی در کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان

مشکلات رفتاری دانش آموزان به ویژه در دوره ابتدایی، یکی از دغدغه های اصلی روان شناسان تربیتی و سیاست گذاران آموزشی است. در دهه های اخیر، مداخلات روان شناختی متعددی برای کاهش این اختلالات طراحی شده اند که از میان آن ها، دو رویکرد «مهارت آموزی اجتماعی» و «رفتاردرمانی شناختی» بیشترین توجه را به خود جلب کرده اند. هدف از این مقاله مروری، بررسی تطبیقی شواهد علمی مربوط به اثربخشی این دو رویکرد در مدیریت و کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان است. برای این منظور، پژوهش های معتبر داخلی و بین المللی طی سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۴ که در پایگاه هایی علمی معتبر نمایه شده اند، مرور و تحلیل شدند. یافته ها نشان می دهند که هر دو رویکرد دارای اثربخشی بالا در کاهش اختلالات رفتاری، به ویژه در حوزه های پرخاشگری، نافرمانی و انزوای اجتماعی هستند. با این حال، رفتاردرمانی شناختی در تغییر باورهای ناکارآمد و مهارت آموزی اجتماعی در بهبود تعاملات میان فردی برتری نسبی دارند. این مقاله تلاش دارد با تحلیل انتقادی مطالعات موجود، مسیر پژوهش های آینده و مداخلات ترکیبی موثرتر را روشن سازد.

کلیدواژه ها:

مشکلات رفتاری ، مهارت آموزی اجتماعی ، رفتاردرمانی شناختی ، آموزش و پرورش ،