رابطه بین سبک های یادگیری و هوش اجتماعی دانش آموزان

سبک های یادگیری به عنوان الگوهای ترجیحی دانش آموزان برای دریافت و پردازش اطلاعات، نقش مهمی در فرآیند آموزش ایفا می کنند. این سبک ها شامل شیوه های دیداری، شنیداری، حرکتی و ترکیبی اند که هر کدام بر نحوه درک و پاسخ دهی دانش آموزان به محرک های آموزشی اثر می گذارند. از سوی دیگر، هوش اجتماعی به توانایی فرد در درک، مدیریت و برقراری روابط اجتماعی اطلاق می شود که شامل مهارت هایی چون همدلی، ارتباط موثر و حل تعارض است. با توجه به اهمیت مهارت های اجتماعی در موفقیت تحصیلی و زندگی آینده، بررسی عوامل موثر بر رشد هوش اجتماعی اهمیت زیادی دارد. یکی از این عوامل، سبک های یادگیری است که می تواند تعیین کند دانش آموز چگونه با دیگران تعامل برقرار می کند. به عنوان مثال، سبک دیداری ممکن است موجب درک بهتر زبان بدن شود، در حالی که سبک شنیداری به افزایش توان گفتاری و شنیداری کمک می کند. این تفاوت ها ممکن است نقش موثری در کیفیت ارتباطات اجتماعی دانش آموزان داشته باشند. در نتیجه، شناخت سبک های یادگیری و پیوند آن ها با هوش اجتماعی می تواند در طراحی بهتر برنامه های آموزشی موثر باشد.این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین سبک های یادگیری و هوش اجتماعی دانش آموزان انجام شده است تا مشخص شود چگونه ترجیحات یادگیری فردی می تواند بر مهارت های بین فردی و اجتماعی تاثیر بگذارد. با استفاده از روش مطالعه مروری و تحلیل یافته های موجود، تلاش شده است پیوندهای مفهومی و تجربی میان این دو متغیر شناسایی شود. نتایج اولیه نشان می دهد دانش آموزانی که از سبک یادگیری خود آگاهی بیشتری دارند، توانایی بهتری در درک احساسات و رفتارهای دیگران نشان می دهند. این آگاهی سبب می شود تعاملات اجتماعی هدفمندتر و موفق تری داشته باشند. همچنین مشخص شد برنامه های آموزشی که با در نظر گرفتن تنوع سبک های یادگیری طراحی شده اند، موجب ارتقای هوش اجتماعی و بهبود مهارت های ارتباطی می شوند. بر این اساس، توجه به سبک یادگیری به عنوان یک متغیر روان شناختی در آموزش مهارت های اجتماعی ضروری است. یافته ها می توانند مبنای توسعه روش های آموزشی فردمحور و ارتقای سطح تعاملات اجتماعی در محیط مدرسه قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

سبک یادگیری ، هوش اجتماعی ، دانش آموزان