سیستم های الکترونیک در جنگ هوشمند

سیستم های جنگ الکترونیک نقش حیاتی در عملیات نظامی مدرن ایفا می کنند، اما با افزایش پیچیدگی تهدیدات الکترومغناطیسی، مانند رادارهای پیشرفته، سیستم های ارتباطی کدگذاری شده و تسلیحات هدایت شونده، نیاز به سیستم هایی با قابلیت های هوشمند و خودکار بیش از پیش احساس می شود. مسئله اصلی مورد مطالعه در این پژوهش، محدودیت های سیستم های جنگ الکترونیک سنتی در پردازش حجم عظیم داده های سیگنالی در زمان واقعی، سازگاری با محیط های پویا و پاسخ سریع به تهدیدات ناشناخته است این مطالعه از یک رویکرد چندمرحله ای استفاده کرده است. ابتدا، مجموعه داده های گسترده ای شامل سیگنال های راداری، مخابراتی و جمینگ (اختلال الکترونیکی) از سناریوهای شبیه سازی شده و داده های واقعی جمع آوری شد. سپس، الگوریتم های یادگیری ماشین، شامل شبکه های عصبی کانولوشنی و شبکه های بازگشتی ، برای تحلیل و طبقه بندی سیگنال ها طراحی و آزمایش شدند. برای ارزیابی عملکرد، شبیه سازی های کامپیوتری در محیط های مجازی با سناریوهای مختلف (مانند نبردهای هوایی و زمینی) انجام گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که سیستم های جنگ الکترونیک هوشمند مبتنی بر هوش مصنوعی، در مقایسه با سیستم های سنتی، عملکرد قابل توجهی دارند. این سیستم ها توانستند دقت تشخیص سیگنال های ناشناخته را تا 35 درصد بهبود بخشند و نرخ خطای طبقه بندی را به کمتر از 5 درصد کاهش دهند. زمان پاسخ به تهدیدات جدید به طور متوسط 45 درصد کاهش یافت، که این امر به ویژه در سناریوهای با سرعت بالا، مانند درگیری های هوایی، حیاتی است.این پژوهش نشان می دهد که سیستم های جنگ الکترونیک هوشمند می توانند تحول چشمگیری در عملیات نظامی ایجاد کنند، به ویژه در محیط هایی با تهدیدات پویا و غیرقابل پیش بینی. این سیستم ها نه تنها برتری تاکتیکی را تقویت می کنند، بلکه با خودکارسازی فرآیندهای پیچیده، بار شناختی اپراتورهای انسانی را کاهش می دهند. با این حال، برای پیاده سازی گسترده این فناوری، نیاز به پیشرفت در سخت افزارهای کم مصرف و مقاوم و همچنین توسعه پروتکل های امنیتی برای جلوگیری از حملات سایبری به این سیستم ها وجود دارد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، یادگیری ماشینی ، شناسایی سیگنال ، اقدامات متقابل ، جمینگ