بررسی ارزشیابی اثر بخش آموزشی در سیستم تعلیم و تربیت

باید عمیقا باور داشته باشیم که هر دانش آموز قابلیت رشد و یادگیری را دارد به شرط آنکه ما ابزار سنتی را که بدون توجه به تفاوتهای فردی به دنبال یافتن نقطه ضعف هاست رها کنیم و ابزواری بسازیم که تواناییهای او را شناسایی کند تا دانش آموز اعتماد به نفس بخشد و براساس این باور عمل کند که آموزش وارزشیابی فرآیندهایی در هم تنیده اند و اگر آموزش فرآیندی است که حداقل به اندازه ی دوران دانش آموزی زمان لازم است ، ارزشیابی هم به همین طول زمان نیاز دارد. نمی توان وظیفه ارزشیابی را به پایان هر دوره آموزشی و زمان چند ساعته محدود کرد. زیرا اضطراب و ترس از نداشتن و ندانستن تمام توان دانش آموز را از او سلب می کند و حاصلی جزیاد آوری نقاط ضعف او ندارد. ارزشیابی باید فرهنگ موفقیت را در کلاسهای ما حاکم کند و این تفکر باید در ضمیر نهان همه ی ما معلمها نهادینه شود (رستگار، ۱۳۸۲ ، ص ۱۰) فقط آن نوع سنجش و اندازه گیری که بتواند تصویری واضح و سه بعدی از رشد مهارتها ، تواناییها ، دانش و نگرش دانش آموز بدهد قابل دفاع است بنا بر این، نه تنها معلم بلکه دانش آموز هم می تواند شاهد رشد یابندگی و پیشرفت خود باشد و در پایان سال والدین ، معلمان و دانش آموزان می توانند به درستی قضاوت کنند که به چه هدفهایی قابل شده اند و چه هدفهایی پیش رو دارند که باید برای دستیابی به آن تلاش کنند در این مقاله سعی شده است تا حد امکان روشهایی با هدف ضبط رشد و پیشرفتهای دانش آموز معرفی شود برای اینکه معلم بتواند ابزار و شیوه های جدید را وارد برنامه آموزشی خود کند ابتدا باید با ابزار سنجش و پیشرفت و سپس چگونگی استفاده از ابزار سنجش و پیشرفت آشنا شود بنا بر این در این مقاله با انواع شیوه های ارزشیابی و مراحل آن و اصول حاکم بر پیشرفت تحصیلی و رهنمودهایی در این خصوص آشنا شویم.