آثار تربیتی دعا در قرآن و روایات با تاکید بر آثار تضیلی عالمه جوادی آملی

دعا بزرگترین لطف الهی و سرچشمه خیرات و توجهات پروردگار بر بندگان است که همواره در زندگی بشر جایگاهی بس والا داشته است. دعا و نیایش یک نوع عبادت و خضوع انسان در برابر خداوند تواناست و همچون عبادات دیگر از آثار تربیتی فراوان برخوردار است. انسان هرگز از نیازمندیها جدا نبوده است. گاهی انسان دچار شدائد و سختی هایی می شود که راه نجات خود را دعا می داند. آنچه در دل این عبادت نهفته است همان اثرات تربیتی سازنده آن است که در صورت اجابت شدن و یا نشدن دعا قابل انکار نیست. هدف این تحقیق تحلیل آثار تربیتی دعاست که علاوه بر بعد درخواست و استجابت، به بعد تربیتی دعا در حوزه معنوی، اخلاقی و اجتماعی آن هم توجه نموده است. با بررسی حقیقت دعا و کمال حقیقی انسان روشن می شود که کمال حقیقی انسان قرب پروردگار است و دعا به عنوان یک عمل اختیاری یکی از راه های تکامل معنوی، اخلاقی و اجتماعی انسان است. در این تحقیق که به روش تحلیلی توصیفی انجام گرفته است، در دعب معنوی آثار تربیتی دعا به قرب و هدایت پرداخته شده است و در بعد اخلاقی به خیرخواهی، عزت نفس و آرامش و در بعد اجتماعی به تاثیر دعا به رشد و تعالی اجتماعی افراد اشاره دارد. در واقع دعاها تنها جنبه خواندن و استجابت را ندارد. در متن دعاها آموزه هایی وجود دارد که در تربیت و تعالی انسان اهمیت فراوانی دارد.

کلیدواژه ها:

دعا ، تربیت ، تفسیر ، جوادی آملی