نقش الگوی برنامه درسی مکمل در پیشرفت آموزشی کودکان دارای اختلال نقص توجه

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات عصبی-رفتاری در کودکان است که تاثیرات قابل توجهی بر عملکرد آموزشی و اجتماعی آن ها دارد. این مقاله مروری به بررسی نقش الگوی برنامه درسی مکمل در پیشرفت آموزشی کودکان دارای اختلال نقص توجه می پردازد. برنامه های درسی مکمل، با ارائه روش های آموزشی انعطاف پذیر و متناسب با نیازهای خاص این کودکان، می توانند به بهبود تمرکز، افزایش مشارکت در کلاس و ارتقای عملکرد تحصیلی کمک کنند. در این مقاله، رویکردهای مختلف برنامه ریزی درسی مکمل، از جمله آموزش مبتنی بر پروژه، استفاده از فناوری های آموزشی و روش های یادگیری مشارکتی، مورد بررسی قرار می گیرند. همچنین، تاثیر این برنامه ها بر کاهش علائم ADHD و بهبود مهارت های شناختی و اجتماعی کودکان تحلیل می شود. یافته ها نشان می دهند که برنامه های درسی مکمل، در کنار روش های درمانی مرسوم، می توانند به عنوان ابزاری موثر در حمایت از کودکان دارای اختلال نقص توجه عمل کنند و زمینه را برای پیشرفت آموزشی و رشد همه جانبه آن ها فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) ، برنامه درسی مکمل ، پیشرفت آموزشی ، کودکان ، آموزش انعطاف پذیر