ضرورت بکارگیری بازی درمانی در آموزش ابتدایی در آموزش و پرورش ایران

دوران کودکی، مرحله ای حیاتی در رشد و تکامل انسان است که پایه های یادگیری، رفتار و سلامت روان در آن شکل می گیرد. در این میان، دوره ابتدایی به دلیل ویژگی های خاص رشدی کودکان در این سنین، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بازی به عنوان زبان طبیعی کودکان، نقشی محوری در یادگیری، رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی آن ها ایفا می کند. بازی درمانی، رویکردی موثر است که از بازی به عنوان ابزاری درمانی برای کمک به کودکان در حل مشکلات عاطفی، رفتاری و یادگیری استفاده می کند. این مقاله مروری به بررسی ضرورت به کارگیری بازی درمانی در آموزش ابتدایی در نظام آموزش و پرورش ایران می پردازد. در این مقاله، ابتدا به بررسی مبانی نظری بازی و بازی درمانی و ارتباط آن با رشد کودک پرداخته می شود. بازی نه تنها وسیله ای برای سرگرمی و تفریح است، بلکه بستری مناسب برای یادگیری مفاهیم، کسب مهارت ها، ابراز احساسات و حل مسائل به شمار می رود. بازی درمانی با فراهم کردن محیطی امن و حمایت کننده، به کودکان کمک می کند تا از طریق بازی، تجربیات خود را پردازش کنند، با چالش ها مقابله کنند و به رشد و تکامل سالم دست یابند. سپس، به بررسی چالش ها و نیازهای موجود در نظام آموزش ابتدایی ایران و نقش بازی درمانی در پاسخگویی به این نیازها پرداخته می شود. مسائلی مانند مشکلات رفتاری، اختلالات یادگیری، اضطراب، افسردگی، کمبود توجه و بیش فعالی در کودکان سنین ابتدایی، می تواند با استفاده از رویکردهای بازی درمانی بهبود یابد. بازی درمانی می تواند به معلمان و مربیان در درک بهتر دنیای کودکان، برقراری ارتباط موثرتر با آن ها و ارائه مداخلات مناسب کمک کند.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، آموزش ابتدایی ، رشد کودک ، مشکلات رفتاری ، مشکلات یادگیری ، آموزش و پرورش ایران