سرپرستی و حضانت فرزند از دیدگاه فقه و قانون

یکی از حقوق اطفال این است که سرپرست و ولی داشته باشند. کسی که بتواند به خوبی از کودک نگهداری کند و او را پرورش داده و مایحتاج زندگی اش را تامین کند، وظیفه سرپرستی از وی را قبول و او را نزد خود نگه دارد. بطور ابتدایی این حق به پدر و مادر طفل داده شده است. براساس مبانی نظری اسلام، حق ولایت و سرپرستی فرزند بر عهده پدر است و حق حضانت و نگهداری او نیز اگر دختر باشد تا سن هفت سالگی و اگر پسر باشد تا سن دو سالگی با مادر و پس از آن با پدر است. از نظر قانونی نیز همین حکم قابل اجراست. اهمیت بحث از این موضوع از این جهت است که بی توجهی به ولایت و حضانت فرزند میتواند منجر به ایجاد مشکلاتی برای او شده و زندگی کودک را دچار اختلال میکند. به همین دلیل باید مبانی فقهی و قانونی این حکم به تدقیق روشن گردد تا مشخص شود کودک از زمان بدنیا آمدن نیاز به ولی و سرپرست دارد. این نوشته با روش کتابخانه ای به این پرسش پاسخ میدهد که سرپرستی و حضانت فرزند چه جایگاهی در فقه و قانون دارد. پس از نحقیق و پژوهش مشخص شد که حق ولایت فرزند برعهده پدر و جدپدری اوست؛ ولی حق حضانت فرزند دختر تا سن هفت سالگی و پسر تا سن دو سالگی با مادر است و پس از آن حق حضانت با پدر است و جدپدری حقی در این مورد ندارد. کلیدواژه حق، سرپرستی، حضانت، قانون، فقه، کودک مقدمه سرپرستی و حضانت کودک با پدر و مادر اوست. ولایت با حضانت یک تفاوت عمده میکند و آن هم این است که سرپستی و ولایت حق پدر و جد پدری است و به مادر نمیرسد؛ اما حضانت و نگهداری از فرزند تا سن دو سالگی در فرزند پسر و تا سن هفت سالگی در فرزند دختر به مادر میرسد و پس از آن با پدر است. جدپدری درباره حضانت فرزندان حقی ندارد برخلاف ولایت بر آنان که همتراز پدر، حق ولایت دارد. پس در صورتی که مثلا پدر فرزندان فوت کند، ولایت آنها با جد پدری است؛ ولی حضانت آنها در صورتی که کمتر از دو و هفت سال داشته باشند، برعهده مادر است. این مقاله در محدوده حکم فقها و مواد قانونی مرتبط با حضانت و سرپرستی کودکان نگارش یافته است. در بحث

کلیدواژه ها:

حق ، سرپرستی ، حضانت ، قانون ، فقه ، کودک