بررسی روش های تدریس و یادگیری فعال در کشورهای مختلف و امکان پیاده سازی آن ها در ایران

در قرن حاضر، روش های تدریس و یادگیری فعال به عنوان ابزارهای کلیدی برای بهبود فرآیند آموزشی شناخته می شوند. این مقاله به بررسی این روش ها در کشورهای مختلف می پردازد و به تحلیل امکان پیاده سازی آن ها در ایران می پردازد. آموزش فعال، شامل مشارکت دانش آموزان در فعالیت های یادگیری، تعامل با مطالب درسی و همکاری گروهی است. در کشورهای توسعه یافته، روش هایی نظیر یادگیری مبتنی بر پروژه، یادگیری تعاملی و بازی های آموزشی به کار گرفته می شوند که نتایج مثبتی در بهبود کیفیت آموزشی داشته اند. این مقاله همچنین به موانع فرهنگی، اجتماعی و ساختاری موجود در ایران اشاره می کند و خواستار بازنگری در نظام آموزشی کشور جهت پذیرش این متدها می شود. با بررسی تجربات موفق به دست آمده در دیگر کشورها، می توان به راهکارهایی برای بومی سازی این روش ها در ایران دست یافت. فراگیران نیازمند محیطی پویا و مشارکتی هستند تا بتوانند توانمندی های خود را شناسایی و شکوفا کنند. در نهایت، این مقاله نتایج پژوهشی را ارائه می دهد که می تواند به سیاست گذاران و معلمان ایرانی در تحول و بهبود نقاط قوت نظام آموزشی کمک کند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، یادگیری فعال ، نظام آموزشی ، محتوا ، فرهنگ آموزشی