روش های تقویت مهارت های خودتنظیمی در کودکان با نیازهای ویژه توسط آموزگاران استثنایی

این تحقیق به بررسی روش های تقویت مهارت های خودتنظیمی در کودکان با نیازهای ویژه توسط آموزگاران استثنایی و راهکارهای آموزشی و تربیتی موثر در این زمینه پرداخته است. خودتنظیمی به توانایی کودک در مدیریت و کنترل هیجانات، افکار و رفتارها به طور مستقل اشاره دارد و یکی از مهارت های اساسی برای رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی کودکان محسوب می شود. کودکان با نیازهای ویژه، به دلیل ویژگی های خاص خود، معمولا در زمینه های مختلفی چون کنترل هیجانات، توجه و تمرکز، و مدیریت رفتارهای تکانشی با چالش های جدی روبه رو هستند. در این تحقیق، به بررسی نقش آموزگاران استثنایی در تقویت مهارت های خودتنظیمی پرداخته شده و به کارگیری تکنیک هایی مانند مدل سازی رفتار، ایجاد محیط های آموزشی منظم و امن، استفاده از ابزارهای بصری، تکنیک های آرام سازی و تشویق مثبت مورد توجه قرار گرفته است. علاوه بر این، آموزش والدین و همکاری آن ها با آموزگاران نیز از عوامل موثر در تقویت این مهارت ها در خانه و مدرسه شناخته شده است. برای کودکان با نیازهای شدیدتر، بهره گیری از متخصصان مانند روان شناسان، کاردرمانان و مشاوران تربیتی برای ارزیابی دقیق تر نیازهای خاص کودک و طراحی روش های درمانی مناسب توصیه شده است. تحقیقات نشان داده اند که هماهنگی بین مدرسه و خانه، استفاده از استراتژی های مشابه در هر دو محیط، و بهره گیری از رویکردهای درمانی خاص می تواند تاثیرات مثبتی در تقویت مهارت های خودتنظیمی و بهبود رفتارهای اجتماعی و عاطفی کودکان با نیازهای ویژه داشته باشد. در نهایت، تقویت مهارت های خودتنظیمی در این کودکان نه تنها به بهبود عملکرد تحصیلی و اجتماعی آن ها کمک می کند، بلکه موجب افزایش اعتماد به نفس و کیفیت زندگی شان نیز می شود. این تحقیق بر لزوم همکاری میان آموزگاران، والدین و متخصصان تاکید دارد تا با رویکردهای یکپارچه و جامع، زمینه پیشرفت کودکان با نیازهای ویژه در مهارت های خودتنظیمی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، کودکان با نیازهای ویژه ، آموزگاران استثنایی ، مهارت های اجتماعی ، تکنیک های آموزشی