ارزیابی کارایی مدل آموزش معکوس در ارتقای یادگیری زبان و ادبیات فارسی دانش آموزان

تحول در نظام های آموزشی امری ضروری و اجتناب ناپذیر در راستای ارتقای کیفیت یادگیری و سازگاری با نیازهای متغیر نسل جدید است. یکی از رویکردهای نوین در عرصه آموزش، مدل «آموزش معکوس» یا Flipped Classroom است که با جابه جایی زمان آموزش نظری و تمرین عملی، فرصت مشارکت فعال تر دانش آموزان را فراهم می سازد. مقاله حاضر با هدف ارزیابی کارایی این مدل در بهبود یادگیری زبان و ادبیات فارسی دانش آموزان دوره متوسطه انجام گرفته است. هدف اصلی تحقیق، تحلیل تاثیرات این روش آموزشی نوین بر تقویت مهارت های درک مطلب، تحلیل متون و توسعه توانایی های نوشتاری در دانش آموزان است. روش تحقیق از نوع تحلیلی-توصیفی بوده و داده ها با استفاده از منابع کتابخانه ای، مقایسه عملکرد تحصیلی، و تحلیل محتوای فعالیت های آموزشی جمع آوری شده اند. ابتدا مفهوم آموزش معکوس، بنیان های نظری آن، و تفاوت آن با روش های سنتی بررسی شد. سپس با تحلیل تجارب اجراشده در مدارس داخلی و خارجی، به بررسی کیفیت یادگیری در محورهایی نظیر درک مفاهیم ادبی، مهارت نگارش، مشارکت کلاسی و علاقه مندی به محتوای درسی پرداخته شد. نتایج حاصل از تحلیل منابع و شواهد نشان داد که آموزش معکوس در تقویت یادگیری فعال، افزایش تعامل دانش آموز با محتوای درسی، و بهبود مهارت های زبانی موثر است. همچنین این رویکرد به معلم امکان می دهد تا نقش خود را از انتقال دهنده اطلاعات به تسهیل گر یادگیری تغییر دهد. یافته ها تاکید می کنند که ادغام تدریجی این مدل در آموزش زبان و ادبیات فارسی می تواند زمینه ساز تحول در فرآیند یاددهی-یادگیری شود، مشروط بر آن که زیرساخت های فناورانه و مهارت های دیجیتالی لازم در مدارس تامین گردد. این پژوهش بر لزوم بازنگری در شیوه های تدریس ادبیات فارسی و بهره گیری هدفمند از مدل های نوین آموزشی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش معکوس ، یادگیری فعال ، ادبیات فارسی ، دانش آموزان ، فناوری آموزشی.