نقش رابطه مثبت معلم و دانش آموز در بهبود فرآیند یادگیری در دوره ابتدایی

رابطه ی میان معلم و دانش آموز یکی از ارکان اساسی فرایند آموزش و پرورش به ویژه در سال های ابتدایی تحصیل است. این ارتباط، زمانی که بر پایه اعتماد، احترام متقابل و حمایت عاطفی شکل می گیرد، نقش مهمی در ایجاد فضای یادگیری سالم و انگیزه بخش برای دانش آموزان ایفا می کند. در واقع، تجربه های اولیه ی دانش آموزان در محیط مدرسه می تواند نگرش آنان به یادگیری را برای سال های آینده شکل دهد. برقراری یک ارتباط مثبت و موثر میان معلم و دانش آموز نه تنها به تقویت اعتماد به نفس و خودکارآمدی دانش آموزان کمک می کند، بلکه موجب افزایش مشارکت آن ها در فعالیت های درسی و بهبود عملکرد تحصیلی می شود. زمانی که دانش آموز احساس کند مورد توجه و درک قرار گرفته، انگیزه بیشتری برای یادگیری خواهد داشت و در نتیجه با میل و رغبت بیشتری در کلاس مشارکت خواهد کرد. در مدارس ابتدایی، که دانش آموزان در حال شکل گیری مهارت های شناختی، اجتماعی و هیجانی خود هستند، نقش معلم به عنوان یک الگوی رفتاری بسیار پررنگ تر است. نحوه تعامل معلم با دانش آموزان، سبک ارتباطی او و میزان حمایت عاطفی که فراهم می آورد، همگی در ایجاد حس امنیت روانی و رشد مهارت های یادگیری تاثیرگذارند. در این مقاله تلاش شده است تا با بررسی پژوهش های مرتبط و تحلیل تجارب آموزشی، اهمیت رابطه مثبت بین معلم و دانش آموز در دوره ابتدایی تبیین شود. هدف آن است که توجه مربیان، مدیران و سیاست گذاران آموزشی به ضرورت تقویت این روابط جلب شود تا بستر مناسب تری برای یادگیری عمیق و پایدار در مدارس ابتدایی فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

رابطه معلم ودانش آموز ، یادگیری ابتدایی ، فرآیند یادگیری ، تحصیل دوره ابتدایی ، تعامل آموزشی