مروری بر مدل های تربیتی مبتنی بر رشد فردی و ارتقای خودشکوفایی دانش آموزان ابتدایی

رشد فردی و ارتقای خودشکوفایی دانش آموزان، از اهداف متعالی تعلیم و تربیت معاصر محسوب می شود. در دوره ابتدایی که سال های شکل گیری شخصیت و پایه های یادگیری هستند، اهمیت مدل های تربیتی که بر محور رشد جامع کودک و شکوفایی پتانسیل های درونی او بنا شده اند، دوچندان است. این مقاله مروری به بررسی و تحلیل مدل های تربیتی می پردازد که با تمرکز بر رشد فردی، زمینه ساز ارتقای خودشکوفایی در دانش آموزان ابتدایی هستند. ابتدا، مفهوم رشد فردی و خودشکوفایی در بستر آموزش ابتدایی تبیین می شود. سپس، با بررسی مبانی نظری مرتبط با روان شناسی انسان گرا و روان شناسی مثبت گرا، به مولفه های کلیدی این مدل ها از جمله خودمختاری، کفایت، ارتباط، خلاقیت و هوش هیجانی پرداخته خواهد شد. در ادامه، مدل های تربیتی شناخته شده ای که رویکردی کودک محور دارند، مانند مونته سوری، رجیو امیلیا، و والدورف، از منظر چگونگی ارتقای خودشکوفایی در دانش آموزان ابتدایی مورد تحلیل قرار می گیرند. هدف این مقاله، ارائه بینشی جامع برای معلمان، مدیران و سیاست گذاران آموزشی است تا بتوانند با انتخاب و به کارگیری مدل های تربیتی مناسب، محیطی پرورشی برای شکوفایی کامل پتانسیل های دانش آموزان در حساس ترین سال های زندگی شان فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

رشد فردی ، خودشکوفایی ، مدل های تربیتی ، آموزش ابتدایی ، کودک محور