تحلیل جایگاه «من» در گفته پردازی پل والری و یدالله رویایی: بررسی تطبیقی با رویکرد نشانه معناشناسی

در بررسی صورت های مختلف گفته پردازی در متون پل والری، نویسنده و شاعر فرانسوی قرن بیستم، و یدالله رویایی، شاعر معاصر فارسی زبان، از یک سو، با خصوصیت گفتمان های این دو شاعر مواجه می شویم که بیشتر با کنشگر «من» بیان شده اند و، از سویی دیگر، با ویژگی های ادراکی و احساسی در گفته پردازی، که بر خواننده تحمیل می شود. پیکره موردمطالعه در این مقاله پارک جوان والری و اشعار دفتر شعر من گذشته امضا از یدالله رویایی است. تحلیل استراتژی های مختلف بینش و ادراک در آثار این دو، با روشنگری نظریه های نشانه-معنا شناسی، وابسته به نظریه اتصالات و انفصالات در گفتمان و نمودهای گفته پردازانه است. هدف از مقاله آن است که نشان دهیم تمام گفتمان تحت کنترل ضمیر «من» است. «من» شاعر در هر دو مورد دچار تکثر است و میان صورت های مختلف گفته پردازی در جست وجوی یک موضوع ارزشی  که همان «هویت» است  رقابت وجود دارد. «خود» در حال تغییر و تحول و نو شدن است و برای رسیدن به «هویت» صورت های مختلف گفته پردازی با هم درگیر می شوند و در گفتمان تنش به وجود می آورند. شایان ذکر است این امر در گفتمان والری پیچیده تر از گفتمان یدالله رویایی است.

کلیدواژه ها:

گفته پردازی ، ضمیر «من» ، تکثر ، نمود ، نشانه شناسی