تاملی در متن دیوان ظهیرالدین فاریابی

ظهیرالدین فاریابی از شعرای طراز اول زبان فارسی در قرن ششم هجری است. اینکه بسیاری از تذکره نویسان به شرح حال او پرداخته و ادیبان و کاتبان بسیاری به اشعار او استشهاد کرده اند، نشان دهنده عظمت شان و آوازه او در شاعری است. قسمت عمده دیوان او را قصاید و در مرتبه دوم قطعات تشکیل می دهد و این خود بیانگر دلبستگی ظهیر به سبک قدیم خصوصا قصیده و به طور اخص مدح است. ظهیر یک قصیده عربی و دو ملمع نیز دارد که حاکی از تسلطش به زبان  عربی است. دیوان ظهیر بارها در ایران و خارج از ایران به چاپ رسیده که مهم ترین آنها به تصحیح و تحقیق و توضیح استاد فقید امیرحسن یزدگردی در سال ۱۳۸۱ به زیور طبع آراسته شده است. مقاله حاضر با هدف رفع پاره ای مشکلات لفظی و معنایی و عروضی باقی مانده در دیوان تهیه شده است.

کلیدواژه ها:

دیوان ظهیر ، خطا در ضبط ، نارسایی معنی ، خطای عروضی