شناسایی و اجرای رای داوری خارجی در رویه قضایی؛ توجیه و نقد دادنامه شعبه ۵۵ دادگاه عمومی حقوقی تهران

رای داوری در دسته­بندی­های گوناگونی مطرح و بررسی می­شود. یک دسته­بندی شناخته شده؛ آراء داوری داخلی و آراء داوری خارجی است. در این دو طیف آیین دادخواهی، رژیم دادرسی، مقررات حاکم، چگونگی نگارش رای و فرآیندهای پس از آن و نیز طرز اجرای رای ناهمگون است. شناسایی و اجرای رای داوری خارجی بیش­و­کم با همان اهداف و مبانی که برای حکم خارجی مطرح شده، مقبول واقع شد. این تدبیر ظرفیت بالای نظام حقوقی کشورمان را در انعطاف نسبت به اصل صلاحیت ملی نشان می­دهد و دارای دو مصلحت حقوقی و سیاسی است. از منظر حقوقی اراده نظام حقوقی ما را در پیشبرد و تحکیم عدالت متبلور می­سازد و از نقطه نظر سیاسی به مناسبات حقوقی و همکاریهای قضایی در گستره جهانی کمک می­کند. از این رو دولت ایران در سال ۱۳۸۰ با الحاق به کنوانسیون شناسایی و اجرای آراء داوری خارجی نیویورک این امکان را به وجود آورد. نیز می­توان از مقررات فصل نهم قانون اجرای احکام مدنی (مواد ۱۶۹ به بعد) با گردهم­آیی شرایط و زمینه­هایی نزاکت ویژه­ای را به منظور پذیرش درخواست، بررسی و تصمیم­گیری در مورد شناسایی و اجرای آراء داوری خارجی در نظر گرفت که از آن جمله راه­اندازی شعبه­ای ویژه از محاکم عمومی حقوقی تهران است. در این مقاله با انتخاب یک دادنامه صادر شده از یک شعبه اختصاصی طرز برخورد دادگستری ایران با موضوع یاد شده و نکات و عناصر مهم در این موضوع بررسی می­شود.

کلیدواژه ها:

رای داوری خارجی ، شناسایی ، اجرا ، رابطه متقابل ، نزاکت بین المللی ، رویه قضایی