هوش مصنوعی در آموزش و پرورش/

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش و تاثیر هوش مصنوعی در بهینه سازی فرآیندهای آموزش و پرورش تدوین شده است. در های اخیر، رشد سریع فناوری های یادگیری ماشینی و پردازش زبان طبیعی فرصت های بی سابقه ای برای شخصی سازی یادگیری، ارتقای تعامل معلم-شاگرد و تسهیل دسترسی به منابع آموزشی فراهم آورده است. در بخش اول مقاله، چارچوب نظری شامل مبانی هوش مصنوعی، مفاهیم آموزش هوشمند و تاریخچه تعامل این دو حوزه مورد بررسی قرار گرفته است. سپس در بخش روش شناسی، با استفاده از تحلیل نظام مند متون معتبر و مصاحبه با متخصصان حوزه فناوری آموزشی، شاخص ها و معیارهای سنجش اثربخشی سامانه های هوشمند آموزشی استخراج شده اند.یافته های این تحقیق نشان می دهد که سامانه های توصیه گر آموزشی مبتنی بر هوش مصنوعی قادرند با تحلیل بیگ دیتای آموزشی، الگوهای یادگیری هر فراگیر را شناسایی و محتوای مناسب را به صورت پویا ارائه کنند. همچنین، استفاده از دستیارهای هوشمند مبتنی بر پردازش زبان طبیعی در کلاس های آنلاین منجر به افزایش انگیزه و مشارکت فعال دانش آموزان شده است. از سوی دیگر، چالش های حقوقی و اخلاقی مرتبط با حفظ حریم خصوصی داده ها، تبعیض الگوریتمی و مسئولیت پذیری در تصمیم سازی ماشینی نیز به عنوان موانع توسعه فراگیر این فناوری شناسایی شدند.در بخش بحث و نتیجه گیری، راهکارهایی برای غلبه بر موانع فنی و اخلاقی ارائه و مدل جامعی از یک سامانه آموزشی هوشمند پیشنهادی ارائه شده است که تلفیقی از یادگیری تطبیقی، ارزیابی لحظه ای و بازخورد هوشمند را در یک پلتفرم یکپارچه گرد هم می آورد. با توجه به نتایج این پژوهش، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی و توسعه دهندگان فناوری با همکاری یکدیگر، چارچوب های قانونی و استانداردهای فنی لازم را برای تضمین امنیت و عدالت در استفاده از هوش مصنوعی در مدارس و دانشگاه ها تدوین کنند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: هوش مصنوعی ، آموزش هوشمند ، شخصی سازی یادگیری ، تحلیل داده های آموزشی ، پردازش زبان طبیعی ، اخلاق فناوری.