بازنگری روش های ارزیابی آموزشی و تاثیر آن بر کیفیت یادگیری در مدارس

ارزیابی آموزشی، به عنوان جزء لاینفک فرآیند یاددهی-یادگیری، نقش حیاتی در هدایت آموزش و سنجش پیشرفت دانش آموزان ایفا می کند. با این حال، روش های سنتی ارزیابی که غالبا بر سنجش حافظه محور و نمرات کمی تمرکز دارند، همواره مورد نقد بوده اند؛ زیرا ممکن است نتوانند به طور کامل پیچیدگی ها و عمق یادگیری را منعکس کنند و گاهی اوقات منجر به کاهش کیفیت یادگیری شوند. این مقاله مروری جامع، به بازنگری روش های ارزیابی آموزشی و بررسی تاثیر آن ها بر کیفیت یادگیری در مدارس می پردازد. با تشریح مبانی نظری ارزیابی و کیفیت یادگیری، به انواع رویکردهای ارزیابی از جمله ارزیابی تکوینی، ارزیابی اصیل، خودارزیابی و همسال ارزیابی پرداخته می شود. این رویکردها بر ارزیابی مبتنی بر شایستگی و توانایی های واقعی دانش آموزان تاکید دارند. در بخش کاربردی، به تفصیل، به چگونگی پیاده سازی این روش های نوین ارزیابی در محیط های مدرسه ای، نقش فناوری در ارتقاء فرآیند ارزیابی و اهمیت توجه به اصول دسترسی و طراحی جهانی برای تمامی دانش آموزان، از جمله دانش آموزان با نیازهای ویژه، اشاره می شود. هدف نهایی، ارائه توصیه های عملی برای معلمان، مدیران مدارس و سیاست گذاران است تا بتوانند نظام های ارزیابی را به گونه ای اصلاح کنند که نه تنها سنجش دقیق تری از یادگیری فراهم آورد، بلکه به طور مستقیم به بهبود کیفیت یادگیری و شکوفایی پتانسیل های تمامی دانش آموزان در مدارس منجر شود.

کلیدواژه ها:

ارزیابی آموزشی ، کیفیت یادگیری ، مدارس ، ارزیابی تکوینی ، شایستگی محور