علل عدم جرم انگاری کیفری زوجه در عدم تمکین

تمکین، به عنوان یکی از مهم ترین حقوق زوج در روابط زناشویی، همواره محل توجه قانون گذاران و فقهای اسلامی بوده است. این مفهوم به معنای انجام وظایف زناشویی از سوی زوجه و پذیرش ریاست شوهر بر خانواده، جایگاهی خاص در فقه اسلامی و قانون مدنی ایران دارد. با وجود الزام شرعی و قانونی زن به تمکین از همسر، قانون گذار ایران از جرم انگاری صریح «عدم تمکین» خودداری کرده است. این مقاله با هدف تحلیل چرایی این موضوع، به بررسی ابعاد فقهی، حقوقی، اجتماعی و جرم شناختی آن پرداخته و تلاش می کند با تکیه بر مبانی سیاست جنایی تقنینی کشور، دلایل عدم مداخله کیفری در این حوزه را تبیین کند. یافته های تحقیق نشان می دهد که با وجود پیش بینی ضمانت اجراهای مدنی و حقوقی برای عدم تمکین، ملاحظاتی چون شان خانوادگی روابط زوجین، حفظ حرمت خصوصی زندگی مشترک، و اصل حداقلی بودن مداخله کیفری از مهم ترین عوامل پرهیز قانون گذار از جرم انگاری رفتار زوجه در این زمینه است.