بررسی ارتباط بین روابط والد-فرزند و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان ابتدایی: رویکردهای روانشناختی

ارتباط میان روابط والد-فرزند و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان، یکی از ابعاد مهم روان شناسی تربیتی است که نقشی تعیین کننده در شکل گیری انگیزه، اعتماد به نفس، نظم فردی و عملکرد تحصیلی کودکان دارد. این مقاله با هدف تحلیل علمی رابطه بین کیفیت تعاملات والدین با فرزندان و تاثیر آن بر موفقیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی نگاشته شده است. تمرکز اصلی بر شناسایی الگوهای موثر فرزندپروری، سبک های ارتباطی، و نقش هیجانی والدین در پرورش توانمندی های شناختی و عاطفی دانش آموزان است. روش تحقیق به صورت تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای تدوین شده و از منابع تخصصی در حوزه روان شناسی رشد، یادگیری، فرزندپروری و تعلیم و تربیت بهره گرفته شده است. یافته های مقاله نشان می دهد که وجود رابطه ای گرم، حمایت گر و مبتنی بر احترام دوطرفه میان والدین و فرزندان، عاملی اساسی در رشد خودپنداره تحصیلی، خودنظم دهی و تقویت انگیزش درونی دانش آموزان است. در مقابل، شیوه های تربیتی سخت گیرانه یا بی تفاوت، با افزایش اضطراب، افت انگیزه و کاهش عملکرد تحصیلی همراه هستند. در پایان، راهکارهایی عملی برای بهبود روابط والد-فرزند و ارتقای مشارکت والدین در فرآیند یادگیری پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

روابط والد-فرزند ، پیشرفت تحصیلی ، سبک های فرزندپروری ، روان شناسی تربیتی ، آموزش ابتدایی ، انگیزش تحصیلی