بازی و اهمیت آن در تعلیم و تربیت فرزندان

بازی یکی از مهم ترین و لذت بخش ترین فعالیت های دوره کودکی است. اصولا بازی به صورت غریزی و با میل و رغبت خود کودک شکل می گیرد و او را شاد و سرگرم می کند. یکی از اساسی ترین فعالیت ها در دوران کودکی است که نقش مهمی در رشد و تربیت کودکان ایفا می کند. این فعالیت نه تنها به عنوان وسیله ای برای سرگرمی، بلکه به عنوان ابزاری برای توسعه مهارت های اجتماعی، شناختی و عاطفی کودکان شناخته می شود. خداوند نخستین دوره رشد انسان را با بازی همراه کرده است.در اسلام نیزدستور است که فرزندتان را ۷ سال رها کنید تا بازی کند. این دستور نشانگر تاثیر بازی در تربیت کودک است بعد می فرماید در ۷ سال دوم او را تعلیم دهید و ادب به او بیاموزید و باید فرمانبردار باشد و در ۷ سال سوم وزیراینکه می فرماید فرزندتان را رها کنید تا بازی کند منظور این نیست که اصلا به او کار نداشته باشید و او را تربیت نکنید بلکه منظور اینست که خیلی از آموزشهای تربیتی را می توان در خلال بازیها به کودک نشان داد و به راحتی کودک را در مسیر درست تربیت نمود زیراکودک در این سن حرف شنوی چندانی ندارد و نمی توان با امر و نهی او را تربیت کرد. از خلال بازیهای کودک نیز می توان به شرایط عاطفی کودک ، احساسات و افکار کودک می توان پی برد بنابراین محروم کردن کودک ازاین نیازطبیعی موجب خسارت های روحی وروانی است که جبران آن غیرممکن یامشکل است. بازی وسیله ای برای رشد همه جانبه ی کودک است چراکه بازی انواع واقسام گوناگون داردوهرکدام مناسب با دوره ی سنی کودک است.بازی وسیله ای برای شناخت از خود وشناخت از دیگران است.بازی ارزش آموزشی دارد،کودک پیش از مدرسه خیلی از مسائل را ازطریق کار های عملی یادمی گیرد این یادگیری عملی در ضمن بازی صورت می گیرد.

کلیدواژه ها:

بازی ، کودکان ، تعلیم و تربیت و آموزش