ارتباط میان آموزش مهارت های زندگی و کاهش نشانه های کم رویی در دانش آموزان ابتدایی

کم رویی یکی از چالش های رایج در دوره حساس ابتدایی است که می تواند تاثیرات عمیقی بر جنبه های مختلف رشد تحصیلی، اجتماعی و عاطفی دانش آموزان داشته باشد. این ویژگی رفتاری که با احساس ناراحتی، اضطراب، و مهار در موقعیت های اجتماعی، به ویژه با افراد ناآشنا، مشخص می شود، در صورت عدم توجه کافی می تواند منجر به انزوای اجتماعی، کاهش مشارکت در فعالیت های کلاسی و افت اعتمادبه نفس گردد. دوره ابتدایی به دلیل شکل گیری مهارت های بنیادی و الگوهای تعامل اجتماعی، زمان حیاتی برای مداخلات حمایتی محسوب می شود. در سال های اخیر، آموزش مهارت های زندگی به عنوان یک رویکرد پیشگیرانه و رشدمدار در نظام های آموزشی سراسر جهان مورد توجه فزاینده قرار گرفته است. مهارت های زندگی مجموعه ای از توانایی های فردی و اجتماعی هستند که افراد را برای مقابله موثر با چالش ها و موقعیت های روزمره زندگی، از جمله تعاملات اجتماعی، آماده می سازند. این مهارت ها شامل توانایی هایی نظیر خودآگاهی، همدلی، روابط بین فردی، ارتباط موثر، حل مسئله، تصمیم گیری، تفکر انتقادی، مقابله با هیجانات و مقابله با استرس می شوند. هدف اصلی این مطالعه مروری، بررسی و تبیین ارتباط میان آموزش این مهارت های حیاتی با کاهش نشانه های کم رویی در دانش آموزان دوره ابتدایی است. با مرور ادبیات و پژوهش های موجود، مشخص می شود که آموزش مهارت هایی مانند ارتباط موثر، روابط بین فردی، و مدیریت هیجانات می تواند به دانش آموزان کم رو ابزارهای لازم برای حضور موثرتر و راحت تر در جمع، ابراز وجود، و برقراری ارتباط مثبت با همسالان و بزرگسالان را ارائه دهد. این مطالعه با تحلیل مبانی نظری و شواهد عملی سازوکارهایی که از طریق آن ها مهارت های زندگی بر کم رویی تاثیر می گذارند را تشریح کرده و به جنبه های کاربردی این آموزش در محیط مدرسه ابتدایی می پردازد.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، کم رویی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش ، کاهش