کاربرد رویکردهای توانمندسازی در آموزش ابتدایی برای تقویت اعتماد به نفس دانش آموزان

این مقاله مروری با هدف بررسی کاربرد رویکردهای توانمندسازی در بستر آموزش ابتدایی و تاثیر آن ها بر تقویت اعتماد به نفس دانش آموزان نگاشته شده است. دوره ابتدایی به عنوان حیاتی ترین مرحله در شکل گیری شخصیت و پایه های یادگیری، نقش بسزایی در پرورش مهارت های غیرشناختی نظیر اعتماد به نفس ایفا می کند. اعتماد به نفس، نه تنها پیش بینی کننده موفقیت تحصیلی است، بلکه عاملی کلیدی در سلامت روان و سازگاری اجتماعی دانش آموزان در سال های آتی محسوب می شود. رویکردهای سنتی آموزشی که عمدتا بر انتقال دانش متمرکز هستند، ممکن است فرصت های کافی برای دانش آموزان جهت احساس مالکیت بر فرآیند یادگیری، ابراز وجود و تجربه موفقیت های معنادار را فراهم نکنند. در مقابل، رویکردهای توانمندسازی، با تاکید بر عاملیت دانش آموز، مشارکت فعال، حق انتخاب و مسئولیت پذیری، محیطی را خلق می کنند که در آن دانش آموزان احساس ارزشمندی و شایستگی بیشتری پیدا می کنند. این مقاله به تشریح مفاهیم کلیدی شامل توانمندسازی، آموزش ابتدایی و اعتماد به نفس دانش آموزان می پردازد و مبانی نظری پیوند میان توانمندسازی و افزایش اعتماد به نفس را تبیین می کند. در ادامه، به طور مشروح، کاربردهای عملی رویکردهای توانمندسازی در کلاس های درس ابتدایی، از جمله ایجاد محیط یادگیری حامی، تشویق مشارکت فعال، ارائه بازخورد سازنده، ترویج تفکر انتقادی و حل مسئله، و تاکید بر تلاش و پیشرفت فردی، مورد بررسی تحلیلی قرار می گیرد. یافته های مروری نشان می دهد که پیاده سازی موثر این رویکردها می تواند به طور قابل توجهی به افزایش احساس کفایت شخصی، کاهش اضطراب، و بهبود عملکرد تحصیلی و اجتماعی دانش آموزان ابتدایی منجر شود. این مقاله با ارائه پیشنهادات عملی برای معلمان، مدیران مدارس و سیاست گذاران آموزشی، بر ضرورت تلفیق رویکردهای توانمندسازی در برنامه ها و روش های آموزشی دوره ابتدایی تاکید می کند تا زمینه ساز رشد همه جانبه و پرورش نسلی با اعتماد به نفس و خودکارآمد فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، آموزش ابتدایی ، اعتماد به نفس ، دانش آموزان ، رویکردهای آموزشی