بررسی چالش های اجتماعی و فرهنگی در توسعه ی آموزش فراگیر در مناطق کم برخوردار

آموزش فراگیر به عنوان یکی از مولفه های اصلی عدالت آموزشی، بر تامین فرصت های برابر یادگیری برای تمامی کودکان، بدون توجه به تفاوت های فردی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی تاکید دارد. در این میان، مناطق کم برخوردار با چالش های متعددی مواجه اند که توسعه و تحقق آموزش فراگیر را با موانع جدی مواجه می سازد. عواملی همچون فقر اقتصادی، تبعیض های اجتماعی، نگرش های منفی فرهنگی نسبت به آموزش، نابرابری های جنسیتی، نبود زیرساخت های آموزشی مناسب، تفاوت های زبانی و فرهنگی، و کمبود نیروی انسانی متخصص، همگی در کاهش کیفیت و اثربخشی آموزش در این مناطق نقش آفرین هستند. نگرش های فرهنگی حاکم بر خانواده ها و جوامع محلی در پذیرش یا مقاومت نسبت به آموزش نقشی تعیین کننده دارند. برخی از خانواده ها، به ویژه در مناطق دورافتاده، به دلیل پایبندی به سنت های خاص، نگاه های جنسیت زده یا بی اعتمادی به نظام آموزشی رسمی، فرزندان خود را از ادامه تحصیل بازمی دارند. این مساله به ویژه برای دختران نمود بیشتری دارد، جایی که فرهنگ محلی، آموزش را برای آنان غیرضروری یا حتی مضر تلقی می کند. همچنین، وجود تبعیض های اجتماعی ناشی از قومیت، مذهب یا طبقه اجتماعی باعث می شود برخی از دانش آموزان احساس طردشدگی و بی عدالتی را تجربه کرده و از فرآیند یادگیری فاصله بگیرند. معلمانی که با رویکردی منعطف، همدلانه و آگاه از تفاوت های فرهنگی به آموزش می پردازند، می توانند کلاس های درس را به محیط هایی امن، انگیزشی و مشارکت محور تبدیل کنند. معلمان با توانایی درک شرایط ویژه دانش آموزان مناطق کم برخوردار، با استفاده از روش های متنوع و کاربردی، و با تکیه بر تعامل موثر با خانواده ها، نقشی بنیادین در تحقق آموزش فراگیر ایفا می کنند. این در حالی است که در بسیاری از مناطق محروم، معلمان با مشکلاتی همچون کمبود منابع آموزشی، حقوق ناکافی، و فقدان حمایت های روانی و حرفه ای مواجه اند.

کلیدواژه ها:

چالش ، اجتماعی ، فرهنگی ، آموزش فراگیر ، مناطق کم برخوردار