مدارس چگونه میتوانند رفتارهای پرخطر نوجوان کنترل کنند

نوجوانی یکی از بحرانی ترین و حساس ترین دوره های رشد انسانی است که با تغییرات جسمانی، روانی، اجتماعی و شناختی گسترده همراه است. در این مرحله، نوجوانان بیش از هر زمان دیگری در معرض تجربه و آزمون مرزهای رفتاری قرار دارند و گاه به دلایل متعدد از جمله فشار گروه همسالان، کمبود حمایت عاطفی، ضعف در مهارت های مقابله ای و شرایط محیطی نامناسب، رفتارهایی از خود بروز می دهند که تحت عنوان «رفتارهای پرخطر» شناخته می شوند؛ رفتارهایی مانند مصرف مواد مخدر، خشونت، فرار از مدرسه، بزهکاری، و رفتارهای جنسی ناایمن که نه تنها سلامت جسم و روان نوجوانان را تهدید می کند، بلکه پیامدهای منفی بلندمدتی بر زندگی تحصیلی، خانوادگی و اجتماعی آنان برجای می گذارد.در این میان، مدرسه به عنوان یکی از مهم ترین نهادهای اجتماعی که نوجوانان بخش عمده ای از زمان خود را در آن سپری می کنند، نقشی کلیدی در پیشگیری، شناسایی و مدیریت این گونه رفتارها ایفا می کند. پژوهش ها نشان داده اند که فضای مدرسه، تعامل معلمان با دانش آموزان، برنامه های آموزشی رسمی و غیررسمی، و همچنین سیاست های انضباطی اعمال شده، می توانند به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر گرایش یا گریز نوجوانان از رفتارهای پرخطر تاثیرگذار باشند.این مقاله با رویکردی تحلیلی و تلفیقی، به بررسی راهبردهایی می پردازد که مدارس می توانند برای کنترل و کاهش رفتارهای پرخطر در بین نوجوانان اتخاذ کنند. این راهبردها شامل آموزش مهارت های زندگی، ارتقاء سلامت روان در محیط مدرسه، ایجاد رابطه ای حمایت گرانه و مشارکتی میان معلمان و دانش آموزان، بهره گیری از مشاوره های مدرسه ای موثر، همکاری با والدین، و استفاده از برنامه های مداخله زودهنگام هستند. همچنین، تاکید می شود که مدارس باید از فضای تنبیهی صرف فاصله گرفته و با تکیه بر رویکردهای پیشگیرانه، توانمندساز و سازنده، زمینه ای فراهم آورند تا نوجوانان احساس امنیت روانی، درک متقابل و پذیرش اجتماعی داشته باشند.در نهایت، کنترل رفتارهای پرخطر نوجوانان در مدرسه نه صرفا یک اقدام انضباطی، بلکه فرآیندی آموزشی، تربیتی و چندوجهی است که نیازمند برنامه ریزی جامع، سیاست گذاری دقیق، و مشارکت فعال همه ارکان مدرسه، خانواده و جامعه می باشد.