شیوه روایت داستان های عامیانه در دوران کنونی

قصه و داستان سرایی، هم زمان با تاریخ بشریت ریشه دوانده اند و همچون نخی ظریف، زندگی انسان ها را به یکدیگر متصل کرده اند. انسان ها از دیرباز، با بهره گیری از قصه ها، دنیای خود را شکل داده و تصویری از حیات خویش در قالب روایت های مختلف به نمایش گذاشته اند. این داستان ها نه تنها زندگی بشر را به تصویر کشیده اند، بلکه آن را دگرگون کرده، تحول بخشیده و در نهایت به تکوین شخصیت و باورهای فردی و اجتماعی انسان ها پرداخته اند. قصه ها، آینه ای از خویشتن و تجارب زندگی ما هستند. قصه گویی، امری که به تاریخ پیدایش انسان پیوند خورده، نشان از عطش درونی انسان به شنیدن و بیان ماجراها دارد. این عطش، همان نیرویی است که در دل انسان ها جای دارد و همواره به صورت عمده ترین و رایج ترین راه انتقال تجربه و لذت از شنیدن و گفتن داستان ها خود را نشان داده است. در این پژوهش، رویکردهای قصه ها و داستان های عامیانه در دوره معاصر بررسی شده است. ش انجام این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. از نتایج پژوهش می توان چنین گفت.: نقد اسطوره ای یکی از رویکردهای نسبتا جدید در عرصه نقد ادبی است که در اوایل قرن بیستم در دنیای غرب رواج یافت. از دیگر رویکردهای مهم در نقد ادبی که ارتباط تنگاتنگی با نظام اجتماعی دارد، نقد جامعه شناختی است. جامعه شناسی ادبیات، به عنوان یک علم بین رشته ای، تا حدود زیادی مغفول مانده است. هدف از جامعه شناسی آثار هنری، نخست تحلیل دقیق و ژرف آثار برای کشف معانی آشکار و پنهان آن ها و سپس پیوند دادن این معانی با ساختار اجتماعی و وضعیت اجتماعی معاصر اثر می باشد. قصه ها همواره به عنوان گریزگاهی برای رهایی از دشواری ها و رنج های زندگی انسان ها عمل کرده اند و از این رو، یکی از رویکردهایی که می توان داستان ها را از آن زاویه بررسی کرد، رویکرد روانشناسانه است. این نوع نقد روانشناختی، با تفاوت هایی در دوران های مختلف، جایگاهی در نقد آثار ادبی دارد. در نقد روانشناسی قدیم، بیشتر به مسائلی چون وجدان نویسنده، الهام و جذبه پرداخته می شد، اما در نقد روانشناسی جدید، موضوعاتی همچون ضمیر ناخودآگاه فردی

کلیدواژه ها:

رویکرد اسطوره ای ، رویکرد روانشناختی ، قصه ها و داستان های عامیانه