رابطه خودکنترلی، علاقه اجتماعی و توانایی همدلی با قلدری دانش آموزان

قلدری یکی از رفتارهای چالشبرانگیز در تمام مدارس دنیا است و با وجود شیوع بالا اما گاهی حتی والدین یا کادر مدرسه نیز نسبت به اینکه قلدری چیست و چه عواملی بر آن تاثیر دارد شناخت اندکی دارند. هدف کلی این پژوهش رابطه خودکنترلی، علاقه اجتماعی و توانایی همدلی با قلدری دانش آموزان بود که از لحاظ هدف از نوع پژوهش های بنیادین و از لحاظ جمع آوری داده ها از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر مشغول به تحصیل در مقطع ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی ۳۰۴۱-۲۰۴۱ بود که تعداد ۲۰۰ نفر از طریق نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از مقیاس قلدری ایلی نویز، مقیاس خودکنترلی تانگتی و همکاران، مقیاس علاقه اجتماعی سلیمان و همکاران، مقیاس همدلی آلبیرو و همکاران استفاده شد. داده های گردآوری شده به دو روش آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند که در قسمت آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در قسمت آمار استنباطی از رگرسیون سلسله مراتبی جهت پاسخگویی به فرضیات پژوهش استفاده شد. نتایج نشان داد که بین همدلی شناختی، همدلی عاطفی، علاقه اجتماعی، و خودکنترلی با قلدری دانش آموزان رابطه معنادار منفی وجود دارد؛ بنابراین جهت کاهش قلدری در دانش آموزان می توان برنامه های آموزشی جهت افزایش متغیرهای تاثیرگذار بر قلدری بهره برد.

کلیدواژه ها:

علاقه اجتماعی ، همدلی ، قلدری ، دانش آموزان