هوش مصنوعی به عنوان معلم دوم: نقش فناوری در بهبود یادگیری دانش آموزان

هوش مصنوعی به عنوان یکی از فناوری های تحول آفرین قرن بیست و یکم، به سرعت در حوزه های مختلف از جمله آموزش و یادگیری گسترش یافته است. هدف این مقاله بررسی نقش هوش مصنوعی به عنوان «معلم دوم» در فرایند یادگیری دانش آموزان و تاثیر آن بر بهبود کیفیت آموزشی است. با رویکرد توصیفی-کتابخانه ای، داده های نظری و یافته های پژوهشی مرتبط با کاربرد فناوری های هوشمند در آموزش گردآوری و تحلیل شده اند. نتایج بررسی ها نشان می دهد که استفاده از ابزارهای هوشمند از جمله سامانه های یادگیری تطبیقی، چت بات های آموزشی، دستیارهای دیجیتال و پلتفرم های تحلیلی، می تواند به تسریع فرایند آموزش، افزایش انگیزه یادگیرندگان، تشخیص سریع تر نقاط ضعف و ارائه بازخوردهای شخصی سازی شده کمک کند. این فناوری ها با تحلیل داده های رفتاری دانش آموزان، امکان طراحی مسیرهای یادگیری متناسب با نیازهای فردی را فراهم می آورند. همچنین، نقش معلمان با ورود هوش مصنوعی از انتقال دهنده صرف دانش به تسهیل گر و راهنما تغییر یافته و فضای یادگیری به سمت تعاملی تر و منعطف تر شدن پیش رفته است. البته چالش هایی نظیر نبود زیرساخت های مناسب، مسائل اخلاقی در جمع آوری داده ها و کاهش تعاملات انسانی نیز از جمله ملاحظات مطرح در این زمینه هستند. با وجود این، یافته ها حاکی از آن است که هوش مصنوعی در صورت استفاده اصولی، می تواند نقش مکمل معلمان را ایفا کرده و به عنوان عاملی موثر در ارتقای کیفیت یادگیری دانش آموزان در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: هوش مصنوعی ، یادگیری شخصی سازی شده ، معلم دیجیتال ، فناوری آموزشی