نقش برنامه های آموزش اجتماعی-هیجانی در پیشگیری از رفتارهای پرخطر در دانش آموزان ابتدایی

رفتارهای پرخطر در دوران ابتدایی، شامل طیف وسیعی از کنش ها مانند پرخاشگری، قلدری، نافرمانی، و کناره گیری اجتماعی است که می تواند پیامدهای منفی بلندمدتی بر سلامت روان، عملکرد تحصیلی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان داشته باشد. این مقاله مروری به بررسی جامع نقش برنامه های آموزش اجتماعی-هیجانی (SEL) در پیشگیری از بروز و تشدید این رفتارها در دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد. آموزش اجتماعی-هیجانی شامل توسعه مهارت های کلیدی مانند خودآگاهی، خودمدیریتی، آگاهی اجتماعی، مهارت های ارتباطی و تصمیم گیری مسئولانه است. هدف اصلی این برنامه ها، تجهیز دانش آموزان به ابزارهایی برای مدیریت احساسات، حل موثر تعارضات، برقراری روابط مثبت، و تصمیم گیری های سالم است. یافته های پژوهش های متعدد نشان می دهد که اجرای نظام مند برنامه های آموزش اجتماعی-هیجانی در مدارس، به طور قابل توجهی موجب کاهش رفتارهای پرخطر، افزایش رفتارهای مطلوب اجتماعی و بهبود سلامت روان دانش آموزان می شود. این برنامه ها با ایجاد محیطی حمایتی و افزایش توانمندی های فردی، نه تنها به پیشگیری از مشکلات رفتاری کمک می کنند، بلکه زمینه را برای موفقیت تحصیلی و شکوفایی پتانسیل های فردی فراهم می آورند. در این مقاله، پس از تبیین مفاهیم اساسی، به مبانی نظری آموزش اجتماعی-هیجانی و رفتارهای پرخطر پرداخته و سپس، جنبه های کاربردی برنامه های آموزش اجتماعی-هیجانی در محیط مدرسه و نقش آن در ارتقای مهارت های اجتماعی، کاهش خشونت و تقویت اقلیم کلاسی مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج این بررسی، اهمیت سرمایه گذاری در برنامه های آموزش اجتماعی-هیجانی را به عنوان یک راهبرد موثر و پایدار برای ایجاد نسل های سالم تر و مسئولیت پذیرتر برجسته می کند.

کلیدواژه ها:

آموزش اجتماعی-هیجانی ، رفتارهای پرخطر ، دانش آموزان ابتدایی ، پیشگیری ، مهارت های اجتماعی