تحلیل نقش روش های تدریس تعاملی در پیشگیری از فرسودگی تحصیلی: رویکردی مبتنی بر روانشناسی انگیزش

با توجه به افزایش دغدغه های آموزشی و تحصیلی در عصر حاضر، فرسودگی تحصیلی به عنوان یکی از مشکلات مهم دانش آموزان و دانشجویان مطرح شده است. این تحقیق به تحلیل نقش روش های تدریس تعاملی در پیشگیری از فرسودگی تحصیلی با رویکردی مبتنی بر روانشناسی انگیزش می پردازد. با بررسی مبانی نظری و تجزیه و تحلیل داده های تجربی، نتایج نشان می دهد که رویکردهای تعاملی مانند بحث گروهی، کارگاه های آموزشی و یادگیری مبتنی بر پروژه می توانند به شکل موثری انگیزش تحصیلی دانش آموزان را افزایش دهند. این افزایش انگیزش، به نوبه خود منجر به کاهش احساس خستگی و فرسودگی تحصیلی می شود. در این تحقیق از ابزارهای ارزیابی مانند پرسشنامه های استاندارد روانشناسی و تکنیک های علمی مانند تحلیل عاملی و تحلیل واریانس استفاده گردید. همچنین، مقایسه بین گروه های آموزشی که از روش های تدریس سنتی و تعاملی استفاده کرده اند، نتایج گویا و قابل توجهی را به همراه داشته است. یافته های این تحقیق می تواند به معلمان و مدیران آموزشی کمک کند تا با بهره گیری از روش های تدریس تعاملی، محیطی جذاب و انگیزه بخش برای یادگیری فراهم آورند. در نهایت، پیشنهاداتی برای تحقیقات آینده و کاربردی کردن این روش ها در فضاهای آموزشی ارائه می شود. این مقاله می کوشد تا زبان مشترکی بین نظریه های روانشناسی و برنامه های آموزشی ایجاد کند و به پیشرفت و بهبود کیفیت یادگیری در نظام آموزشی کمک نماید.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس تعاملی ، فرسودگی تحصیلی ، انگیزش تحصیلی ، یادگیری مبتنی بر پروژه ، محیط آموزشی.