رابطه تجارب آسیب زای دوران کودکی، تنظیم هیجان و خودآسیبی در نوجوانان: نقش میانجی ذهنی سازی

چکیده رفتارهای خودآسیب رسان در دوران نوجوانی، یکی از موضوعات قابل تامل است که شناسایی عوامل موثر بر آن از اهمیت بالایی برخوردار است. با توجه به اهمیت این موضوع، مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه تجارب آسیب زای دوران کودکی و تنظیم هیجان با خودآسیبی، با نقش میانجی ذهنی سازی انجام شد. این پژوهش، تحلیلی از نوع همبستگی و مدل معادلات ساختاری است. جامعه آماری این پژوهش، دانش آموزان دختر و پسر ۱۰ تا ۱۹ ساله شهرستان آستارا در سال تحصیلی ۱۴۰۲ ۱۴۰۳ هستند. نمونه این مطالعه با استفاده از فرمول کوکران، ۳۶۸ نفر محاسبه شد. نمونه گیری به روش در دسترس و غیرتصادفی انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات، دانش آموزان به پرسشنامه های ترومای دوران کودکی(CTQ؛ برنستاین و همکاران، ۲۰۰۳)، عملکرد بازتابی(RFG؛ فوناگی و همکاران، ۲۰۱۶)، تنظیم هیجان(ERQ؛ گراس و جان، ۲۰۰۳) و آسیب به خود(SHI؛ سانسون و همکاران، ۱۹۹۸) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴، AMOS و بوت استرپ استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، ذهنی سازی نقش میانجی بین ترومای کودکی و تنظیم هیجان با خودآسیبی دارد. با توجه به نتایج مطالعه پیشنهاد می شود برای کاهش رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان، برنامه های آموزشی و درمانی لازم برای دانش آموزان و والدین اجرا شود.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: رفتارخودآسیبی ، تجارب آسیب زای دوران کودکی ، تنظیم هیجان ، ذهنی سازی