ارائه چارچوب و تحلیل همگرایی کشورها در حوزه ورزش: مطالعه ایران و عراق

هدف: هدف از این پژوهش ارائه چارچوب و تحلیل همگرایی بین کشورها در حوزه ورزش به صورت موردی برای عراق و ایران بود. روش شناسی: روش پژوهش از نوع آمیخته کیفی (تحلیل مضمون) و کمی (توصیفی-تحلیلی) بود. در بخش کیفی نمونه شامل صاحب نظران علمی (مدیریت ورزشی دانشگاه ها) و صاحب نظران اجرایی (سازمان های ورزشی ملی) به روش قضاوتی (اشباع نظری) از دو کشور انتخاب شد (۱۶ نفر). در بخش کمی نیز از صاحب ظران خبره و مطلع ورزش دو کشور (با تاکید بر تسلط و سابقه بین دو کشور) به روش هدفمند نظر خواهی شد (۳۲ نفر = تعداد قابل کفایت برای تحلیل راهبردی ۲۰ تا ۶۰ نفر). ابزار پژوهش در بخش کیفی شامل مصاحبه نیمه هدایت شده به همراه مطالعه کتابخانه ای ساختارمند (۲۵ منبع) بود. در بخش کمی نیز از پرسشنامه مستخرج از بخش کیفی (۲۱ سوال با مقیاس ۱۰ گزینه ای) استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که چارچوب ارزیابی همگرایی بین کشورهای عراق و ایران در حوزه ورزش شامل ۵۸ کد اولیه، ۱۶ مضمون فرعی و ۵ مضمون اصلی (سیاسی و ساختاری، اجرایی و رویدادی، اقتصادی و صنعتی، علمی و آموزشی و فرهنگی و اجتماعی ورزش) است. نتایج بخش کمی نشان داد که در سطح منظرهای اصلی؛ بیشترین شکاف مربوط به همگرایی اجرایی و رویدادی ورزشی (۷۷/۴) و کمترین شکاف مربوط به همگرایی علمی و آموزشی ورزش (۹۷/۳) است. نتیجه گیری: مبتنی بر نتایج این پژوهش، بر چارچوب همگرایی بین دو کشور با تاکید بر حوزه ورزش تمرکز شود.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، ورزش ، فرهنگی ، ایران ، عراق