روایت پژوهی داستان من از احساس موفقیت پس از یک سال سخت

در این روایت پژوهی، تجربه ای شخصی از یک موقعیت عاطفی در کلاس درس توصیف می شود که طی آن، نگارنده به عنوان معلم در مواجهه با فشارهای درونی و بیرونی دچار گریه شد و واکنش دانش آموزان به این موقعیت، که مملو از همدلی، درک و حمایت بود، مورد بررسی قرار گرفت. این تجربه فرصتی فراهم آورد تا ابعاد انسانی رابطه ی معلم و دانش آموز فراتر از چارچوب سنتی آموزش مورد بازاندیشی قرار گیرد. تحلیل این موقعیت نشان می دهد که فضای مدرسه می تواند بستری برای شکل گیری روابط عاطفی مثبت و انسانی باشد که در آن همدلی نه تنها به عنوان یک مهارت اجتماعی، بلکه به مثابه یک ارزش اخلاقی اساسی در فرایند یاددهی–یادگیری ظهور می کند. در این روایت، با استفاده از روش توصیفی–تفسیری، سعی شده تا نه تنها وقایع به دقت گزارش شوند، بلکه لایه های پنهان تری از تجربه ی زیسته ی معلم نیز واکاوی گردد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: روایت پژوهی ، تجربه ی زیسته ، گریه در کلاس ، همدلی دانش آموزان ، رابطه ی معلم و دانش آموز ، عواطف در آموزش