محیط یادگیری حمایتگر و نقش آن در رشد اجتماعی و توانمندسازی دانش آموزان

محیط یادگیری حمایتگر یکی از عناصر کلیدی در ارتقاء کیفیت فرآیند آموزشی و پرورشی محسوب می شود که نقش موثری در رشد اجتماعی و توانمندسازی دانش آموزان ایفا می کند. در سال های اخیر، پژوهشگران و متخصصان تعلیم و تربیت توجه ویژه ای به ابعاد روان شناختی، اجتماعی و فرهنگی محیط های یادگیری داشته اند، به ویژه آن دسته از محیط هایی که با رویکرد حمایت گرانه به آموزش نگاه می کنند. محیط یادگیری حمایتگر فضایی است که در آن تعاملات انسانی بر پایه احترام متقابل، امنیت روانی، فرصت برابر برای مشارکت و ارزش گذاری بر تفاوت های فردی شکل می گیرد.در این مقاله مروری، با بهره گیری از منابع علمی و مطالعات پژوهشی، به بررسی مولفه های اصلی محیط یادگیری حمایتگر پرداخته شده و تاثیرات آن بر رشد اجتماعی و توانمندسازی دانش آموزان تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که محیط های آموزشی حمایتگرانه موجب تقویت مهارت های ارتباطی، خودباوری، مسئولیت پذیری، مشارکت جویی و انگیزش درونی در دانش آموزان می شوند. همچنین چنین محیط هایی بستر مناسبی برای پرورش مهارت های زندگی، افزایش تاب آوری، و توسعه تفکر انتقادی فراهم می آورند.از سوی دیگر، رابطه مثبت میان معلم و دانش آموز، پویایی تعاملات همسالان، ساختار منظم آموزشی و حمایت عاطفی، از جمله عوامل کلیدی هستند که محیطی حمایتگر را شکل می دهند. این مقاله بر اهمیت سیاست گذاری های آموزشی و تربیت حرفه ای معلمان در راستای خلق چنین فضاهایی تاکید دارد و نشان می دهد که محیط های یادگیری حمایتگرانه نقش بسزایی در پرورش شهروندانی توانمند، خلاق و مسئول پذیر دارند.

کلیدواژه ها:

محیط یادگیری حمایتگر ، رشد اجتماعی ، توانمندسازی ، معلم ، مدرسه ، آموزش ، روان شناسی تربیتی ، تعاملات اجتماعی