تاثیر آموزش تاب آوری روان شناختی بر کاهش پرخاشگری و افزایش خودتنظیمی در دانش آموزان دوره ابتدایی*

هدف از این مقاله بررسی نقش تاب آوری و مولفه های مرتبط با آن، از جمله خودتنظیمی، خودآگاهی هیجانی، مهارت حل مسئله، مقابله با ناکامی، و انگیزه درونی در بهبود عملکرد هیجانی و رفتاری دانش آموزان دوره ابتدایی است. کودکان در این مرحله از رشد با چالش های متعددی مواجه اند که مقابله موثر با آن ها مستلزم بهره مندی از مهارت های روانی-اجتماعی پایدار است. بر این اساس، مقاله حاضر با رویکردی تحلیلی و نظری به معرفی مهم ترین نظریه های روان شناختی مرتبط با تاب آوری و خودتنظیمی می پردازد و ارتباط آن ها با کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، تقویت اعتماد به بزرگ ترها، تنظیم هیجان و ارتقاء سازگاری اجتماعی در محیط مدرسه را تبیین می کند. در پایان نیز راهکارهایی برای تقویت تاب آوری در محیط آموزشی با تاکید بر نقش معلم، خانواده و ساختار مدرسه ارائه شده است. نتایج این بررسی می تواند مبنایی برای طراحی برنامه های مداخله ای موثر در مدارس ابتدایی باشد. خودتنظیمی یکی از مهم ترین مهارت های رشد روان شناختی در دوران کودکی و از اجزای اساسی تاب آوری است. این مهارت به توانایی کودک در مدیریت هیجانات، رفتارها و افکار خود در راستای رسیدن به اهداف بلندمدت گفته می شود. کودکانی که دارای مهارت خودتنظیمی هستند، در برابر چالش ها و فشارهای محیطی واکنش های سنجیده تری از خود نشان می دهند و می توانند عملکرد تحصیلی و اجتماعی پایدارتری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، روان شناختی ، پرخاشگری ، خود آگاهی ، خود تنظیمی ، استرس ، انگیزش درونی