مقایسه روش های تدریس مشارکتی و انفرادی در پرورش خلاقیت دانش آموزان

این پژوهش با هدف بررسی و مقایسه تاثیر روش های تدریس مشارکتی و انفرادی بر پرورش خلاقیت دانش آموزان انجام شده است. در دنیای امروز، پرورش خلاقیت به عنوان یکی از مهارت های اساسی قرن بیست و یکم شناخته می شود و نظام های آموزشی تلاش دارند تا با بهره گیری از روش های موثر تدریس، این توانایی را در دانش آموزان تقویت کنند. مطالعه حاضر با روش مروری-تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات پیشین در این حوزه انجام شده است. یافته ها نشان می دهد روش های تدریس مشارکتی از طریق تعامل اجتماعی، گفتگوی گروهی، تبادل ایده ها و ایجاد فضای حمایتی، می توانند به شکوفایی خلاقیت دانش آموزان کمک کنند. از سوی دیگر، روش های انفرادی با تاکید بر استقلال، تمرکز عمیق، خودتنظیمی و ارائه زمان کافی برای تفکر، قابلیت های خاصی در پرورش خلاقیت فردی دارند. نتایج مقایسه ای نشان می دهد اثربخشی هر روش به عوامل متعددی از جمله ماهیت تکلیف، ویژگی های فردی دانش آموزان، مهارت های معلم و بافت فرهنگی-آموزشی وابسته است. ترکیب هدفمند هر دو رویکرد با توجه به مراحل مختلف فرایند خلاق (آماده سازی، نهفتگی، بصیرت و اثبات) می تواند راهکاری موثر در تقویت همه جانبه خلاقیت دانش آموزان باشد. این پژوهش الگوی تلفیقی را برای بهره گیری از مزایای هر دو روش پیشنهاد می کند و بر ضرورت آموزش معلمان در زمینه کاربرد مناسب این روش ها تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

روش تدریس مشارکتی ، روش تدریس انفرادی ، خلاقیت ، دانش آموزان ، تفکر واگرا